Ծնողներս ամբողջ կյանք ինձ ոչ մի բան չեն տվել հիմա էլ ասում են՝ բա մեր տղեն ես, պտի պահես մեզ․ ես էլ տեսեք ինչ ասեցի իրա նց․ չէի կարա էլ․․․Ծնողներս ամբողջ կյանքում ինձ ոչ մի բան չեն տվել։ Հերս խմող էր, մերս էլ թեթևսոլիկ դառավ հորս ձեռը։ Դժվար մանկություն եմ ունեցել։ Գիշերօթիկ դպրոցում եմ սովորել ու ապրել։
Մանկատուն ոնց որ լիներ իմ համար։ Բայց մեջս ուժ եմ գտել, պայքարել եմ, դպրոցից հետո իմ ուժերով ինստիտուտ եմ ավարտել։ Հետո էլ իմ ուժերով աշխատանք եմ գտել աշխատել եմ, ու էտքան ժամանակ ծնողներիցս ոչ մեկ ինձնով չի հետաքրքվել։ Հորքուրս էր հետս կապ պահում, տիրություն անում փոքր ժամանակ։
Հիմա արդեն իմ ընտանիքն նունեմ, փառք Աստծո ես իմ քրտինքով ամեն ինչի հասել եմ, սեփական գործ էլ ունեմ արդեն։ Ու ինչ լսել են ծնողներս իմ ունևոր լինելու մասին սաղ օրը գալիս ասում են մեր տղեն ես պիտի մեզ պահես, պարտավոր ես։Ես որպես տղա, իր անց ամեն ամիս առևտուր եմ անում ու ուղարկում առաքիչի հետ, որովհետև գիտեմ, որ փողը տամ դրա տերը չեն գնալուա խմիչքի վրա։
Ու հլը իրանց համար էտ քիչա մի բան էլ պարտավոր եմ անեմ։ Ավելին են ուզում ու ուզում են մեր հետ ապրեն։ Արգելել եմ, չեն կարա իմ երեխեքը տենց միջավայրում մեծանան։ Նեղացան ինձնից, ես էլ չդիմացա ու ասեցի, որ իմ համար ոչ մի բան չեն արել որպես ծն ող ու թող չսպասեն ինձնից ջերություն ու սեր։ Ես իմ խղճի համար անում եմ ինչ պետքա ու վերջ, ավելին մի սպասեք, թե չէ ամեն ին չից կզրկվեք։
