Ճապոնիայում կա մեկ իմաստություն. «Ամուսինն ու կինը աչքեր են և ձեռքեր: Եթե ձեռքերը ցավում են, ապա աչքերը սկսում են արցունքներ թափել: Եվ եթե աչքերը լաց են լինում, ապա արցունքները սրբում են իրենց ձեռ-քերով»:Առաջին հայացքից ամեն ինչ շատ պարզ է: Բայց եթե սա կիրառեք կյանքում, ամեն ինչ մի փոքր ավելի բարդ կլինի, քան թվում էր սկզբում: Ընտանեկան հոգեբանների մեծամասնությունը պնդում է, որ ընտանիքում առկա խնդիրների մեծ մասը կնոջ և ամուսնու դերերը փոխելու արդյունքն են: Դա կարող է պատահել, երբ երեխային առաջին տեղում դնեն, իսկ հարաբերությունները լրիվ մոռացվեն:
Զույգերի հարաբերությունները․
Ամենից հաճախ, երեխայի հայտնվելով, կինը նրան դարձնում է ուշադրության կենտրոն: Եվ հաճախ նրանց դժ-վար է համոզել այլ կերպ վարվել, և այստեղ ոչ մի սթափ փաստարկ չի գործում:Բայց դրանով նրանք վնասում են ոչ միայն իրենց ամուսնությանը, այլև իրենց երեխային: Փորձագետները հավաստիացնում են, որ նման վերա-բերմունքը ընտանիքում բացասական մթնոլորտ է առաջացնում: Իսկ դա իր հերթին վնասում է երեխաների դաստիարակությանը:Դմիտրի Կարպաչովը կենտրոնանում է այն փաստի վրա, որ ամուսինը պետք է լինի ամե-նակարևորը իր կնոջ համար, և հակառակը: Ահա այն մասին, թե ինչ առավելություններ կունենան այսպիսի զույգերը.
Ընտանիքում դրական մթնոլորտ․
Ծնողներն իրենք կարող են տանը բարենպաստ միջավայր ստեղծել: Ի վերջո, «Ընտանիք» բառն առաջանում է, երբ ամուսին + կին փոխազդում են, բայց երեխայի հետ հարաբերությունները տարբեր են: Եվ երբ երեխաները առաջին պլան են մղվում, հաճախ դա մայր + երեխա է, և տղամարդը զգում է, որ այստեղ ավելորդ է: Ի վերջո, նրան ընդհանրապես ուշադրություն չի դարձվում, քանի որ տիեզերքի կենտրոնը տեղափոխվել է մեկ այլ փոք-րիկ մարդու վրա:Այս պահին հենց ամուսնությունն է սպառնալիքի տակ ընկնում: Բայց երջանիկ մանկության համար երեխան ունի ինչպես ծնողների, այնպես էլ երջանկության կարիք: Ի վերջո, երբ հայրն ու մայրը մոտ են, երեխան ստանում է վստահության, անվտանգության և հարմարավետության զգացում:
Կարևոր օրինակ․
Արդեն մանկության տարիներին երեխան ձևավորումէ երջանիկ ընտանիքի գաղափարը: Եվ նա օրինակ է վերց-նում ծնողներից, թե ինչպես երջանկացնել իր ապագա հոգու զուգընկերոջը: Եվ այս օրինակը դրական կլինի, եթե ամուսինների միջև փոխադարձ հարգանք և սեր լինի: Ծնողները միշտ պետք է հիշեն, որ ապագայում ի-րենց երեխայի առողջ հարաբերությունները կախված են ամբողջովին նրանց այժմյան վարքից:Հենց այն օրինա-կը, որը երեխան տեսնում է իր ծնողներից, չափազանց կարևոր է: Եվ եթե Դուք երջանիկ ամուսիններ եք, ապա հավանական է, որ Ձեր թոռները նույնպես կկարողանան լավ դաստիարակություն ստանալ բարենպաստ միջա-վայրում:
Արդեն այս պահին Դուք պետք է ռեսուրս դնեք ծերության համար․
Յուրաքանչյուր ծնող իր համար չի երեխա դաստիարակում, քանի որ նրանք միշտ լքում են իրենց ծնողների տունը և գնում որոնելու իրենց ճանապարհը: Եվ ահա այն ամուսինները, ովքեր չեն մոռացել իրենց ամուսնութ-յան մասին և չեն թողել այն երկրորդ պլանում, կկարողանան համատեղ կյանքը սկսել նոր թափով: Դա նույնիսկ կարելի է անվանել երկրորդ հնարավորություն, երբ զույգը կարող է նորից կյանք ներշնչել միմյանց:Եվ եթե երե-խաները ամեն ինչի կենտրոնում էին, ապա ծնողական տունը լքելիս, առավել հաճախ զույգերի մոտ լուրջ խն-դիրներ են առաջանում: Իրոք, այս պարագայում ամեն ինչ պտտվում էր երեխայի շուրջ, և եթե նա հեռացավ, ուրեմն այլևս ընդհանուր հետաքրքրություններ չկան, և նրանց համար դժվար է նույնիսկ զրույց հաստատել:Եվ հետո ծնողները կրկին դիմում են իրենց երեխաներին: Նրանք փորձում են հնարավորինս ակտիվ դեր ստանձնել իրենց անկախ և արդեն չափահաս կյանքում: Ինչը հաճախ փչացնում է ոչ միայն զույգի հարաբերությունները, այլև ծնողների և երեխաների կապը: Ի սկզբանե, դրա համար մեղավոր են հայրն ու մայրը:
Իհարկե, ոչ ոք երեխային լքելու կոչ չի անում և չի մտածում դրա մասին: Սա անկասկած կարևոր է անկախ ան-հատականության ձևավորման և զարգացման գործում: Այստեղ հոգեբանները խորհուրդ են տալիս ընտանեկան առաջնահերթություններ սահմանել, որպեսզի ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամ չզրկվի իրեն անհրաժեշտ ուշա-դրությունից:
Հարկ է հիշել, որ երբ կինը մայր է դառնում, նա չի դադարում լինել ամուսնու սիրելին: Եվ այստեղ պետք է ճիշտ բաշխել դերերը, որպեսզի բոլորը խնամք ստանան և երջանիկ լինեն իրենց ընտանիքում: Եվ հավատացեք, եթե ծնողների միջև ներդաշնակություն և սեր լինի, երեխան հաստատ կստանա երջանիկ մանկություն և ճիշտ օրինակ, որին նա կձգտի հասուն տարիքում:
