Կնոջս հետ միասին ենք արդեն 12 տարի։ Ունենք երկու երեխա՝ տղա և աղջիկ։ Մեր համատեղ կյանքի սկզբում նա շատ լավ տնային տնտեսուհի էր, հետևում էր տան մաքրությանը, իսկ հիմա թքած ունի խոզա նոցի և բար դակի վրա։Ես հույսով սպա սում եմ, որ նա նորից կոգ եշնչվի, իր մեջ ուժ կգտնի, սակայն դա տեղի չի ունենում։
Մի շաբաթ առաջ ինչ-որ բան է փնտրել իմ դարակում և բոլոր իրերս գցել է հատակին․ դրանք դեռ նույն տեղում են՝ փոշոտ, կեղտոտ հատակին։ Ընդ որում նա ամբողջ օրը նստած է այս ամենի մեջ և սպանում է ժամանակը՝ սերիալներ դիտելով։Այդ պատճառով բազ-միցս ենք վիճել, բայց անօգուտ է։ Ես նույնիսկ նրա ծնողներին եմ դիմել այդ հարցով, որ վերջիններս ինչ-որ կերպ ազդեն դստեր վրա։
Հոգեբանի մոտ գնալ չի ուզում։ Նույնիսկ հիմա, մինչ գրում եմ, նա պառկած է բազմոցին և դիտում է իր մելոդրա ման։Երեխաներին ոչ մի տեղ չի տանում, ընկերո ւհիներ չունի, ինքն իրեն չի հետևում, չի խնա մում, դեռ մի բան էլ դժգ ոհում է, որ դադարել է հետաքր-քրել ինձ՝ որպես կին։Խանութ միշտ ես եմ գնում, այլապես նրա նուրբ ձեռքերը կհոգնեն։
Եթե հանկարծ ստացվում է այնպես, որ ինքն է գնումներ կատարում, վերցնում է այն ամենը, ինչ ինքն է սիրում․ երշիկեղեն և կիսա-ֆաբրիկատներ։Եզրակացնում եմ, որ կնոջս վիճակն անհույս է։ Ես նրան նո ւյնիսկ մարզա սարք-հեծա նիվ եմ նվիրել, մտածում էի՝ գուցե նիհարի։ Իսկ հիմա գուշ ակեք, թե մեր տանը որ իրի վրա է ամենից շատ փոշի կուտակվել։
Կարճ ասած, էլ ուժ չունեմ։ Ինքս եմ ինձ համար պատրաստում, մաքրում տունը, զբաղեցնում երեխաներին և, իհարկե, աշխատում։ Առավոտյան ուրախությամբ եմ գնում տանից։ Կարծում եմ, էլ նորմալ կյանքով ապրելու շանսեր չունենք։
