Կյանքիս մեծ մասը աշխատել եմ որպես բժիշկ, շատ բան եմ տեսել, բայց այդ փոքրիկ տղային ու նրա համար-ձակ քայլը երբեք չեմ մոռանա․․․
Արդեն շատ տար իներ են անցել այն օրվանից, երբ իմ հերթա պահության ժա մանակ բերեցին ծանր հիվ անդի: Բուժքույրը ընդունա րանից հայտնեց ինձ, որ պետք է անցնել երկրորդ վիրա հատարան:Այնտեղ տեսա վեց տա-րեկան մի աղջկա, ով ամբողջությամբ արյունոտ էր: Մինչև պատրաստվում էինք վիրահատության, ես լսեցի, որ աղջիկը հայտնվել է ավտովթարի մեջ:
Նա մեքենա յով գնում էր իր զույգ եղբոր և ծնողների հետ:Բո լորը միայն թեթև քերծ վածքներ էին ստացել, իսկ ահա աղջնակը ստացել էր ամենաուժեղ հարվածը, շտապ վիրահատո ւթյուն էր պահանջվո ւմ: Երեխան ծանր վիճակում էր, ուներ կոտրվածքներ:
Արյան մեծ կորստի պատ ճառով անհրա ժեշտ էր արյան փոխներարկում:Պարզ վեց, որ հիվան դանոցում չկա անհրա ժեշտ խմբի արյուն: Ծնողնե րինը չհամապա տասխանեց, միայն եղբորինն էր նույն խումբը:Ես սկսեցի զրուցել տղայի հետ: Բացատրեցի, որ բուժքո ւյրը անցավ կվերցնի արյունը, իսկ քույրիկը կփրկվի դրա շնորհիվ:
Երեխան հանկարծ լրջացավ: Նայեց շուրջը, հետո հրաժեշտ տվեց ծնողներին՝ ասելով, որ նրանց շատ է սիրում: Տղան նույն լուրջ դեմքով գնաց բուժ քրոջ հետևից: Արյո ւնը տալո ւց հետո մի քանի ժամ հանգստացավ, երբ ես մտա նրա մոտ, առաջին հարցն այն էր, թե արդյո՞ք փրկել ենք քրոջը:
Ես ուրախացրեցի երեխային, իսկ կարճ դադարից հետո նա հարցրեց, թե ինքը երբ է մահանալու:Ինձ դա շատ զար մացրեց, ասացի, որ երևի խորը ծերո ւթյան ժամա նակ, մինչ դա դեռ շատ ժամանակ կա: Միայն հետո ես ընկալեցի այդ հարցի իմաստը, տղան կարծում էր, որ պիտի մահանա, երբ արյուն հանձնի:
Նա պատ րաստ էր ինքն իրեն զոհա բերել՝ հանուն քրոջ փրկության: Դրա համար էր նա ծնողներին հրաժեշտ տալիս:Ես մինչև հիմա տպավորված եմ փոքրիկի արիությամբ:Շատ հաճախ եմ հիշում այդ հերթապահությունը:
