Ես 70 տարեկան եմ ունեմ երկու դուստր: Մինչև վերջին ժամանակները ես կարծում էի, որ իմ զավակներն ինձ շատ են սիրում, սակայն հասկացա, որ սխալվել եմ: Նրանք ամեն օր կարող են ասել, թե որքան շատ են ինձ սի-րում, սակայն նրանց գործողությունները այլ բանի մասին են վկայում:
Վերջերս ես լուրջ առողջական խնդիրներ ունեցա և գրեթե ողջ օրը անցկացում էի մահճակալում պառկած: Ինձ խնամք էր հարկավոր, բայց դուստրերիս մտքով անգամ չէր անցնում զբաղվել իմ խնամքով: Նրանք զանգահա-րում էին ու արդարանում, որ զբաղված են այս կամ այն գործով և չեն կարողանում գալ ինձ տեսության, մինչդեռ ես նրանց օգնության կարիքը շատ ունեի:
Իմ խնամքով զբաղվում էր հարևանուհիս: Մի օր, երբ վերջապես ավագ դուստրս այցի եկավ, տեսնելով հարևա-նուհուս ասաց.
— Ինչ լավ է, որ դուք կարողանում եք օգնել, ես շատ զբաղված եմ ու չեմ հասցնում գալ և ասացեք, որքան վճա-րեմ ձեզ, որ շարունակեք խնամել մայրիկիս:
— Ի՞նչ եք ասում ի՞նչ գումար, ես հասկացա, որ նա պառկած է և խնամող չունի, և որոշեցի օգնել,- պատասխա-նեց հարևանուհիս
-Լավ, լավ, մի ձևացրեք, հիմա բարի մարդ չկա, բոլորն էլ փողի համար են ինչ որ բան անում:
Ես սաստիկ ամաչեցի իմ դստեր պահվածքից: Միթե՞ նրա համար ամեն ինչ փողով է չափվում այս կյանքում:
Միթե՞ ես սխալ եմ դաստիարակել:
