«Կներեք, պարոն… բայց երեկ այս տղան ինձ հետ գնդակ խաղաց», — ասաց երեխան միլիոնատիրոջը․ Նա չգիտեր, որ իր խոսքերը ընդմիշտ կփոխեին այդ մարդու կյանքը։Գերեզմանոցը լի էր լռությամբ։ Քամին շրշշում էր տերևները, և զանգը ինչ-որ տեղ խուլ ղողա նջում էր։ Ռիկարդոն կանգնած էր որդու գերեզմանի մոտ. անցել էր չորս ամիս, բայց կրծքավանդակի ցավը չէր մարել։
Նա պարզապես եկել էր լռելու, երբ հանկարծ նրա ետևից լսվեց մի բարակ ձայն.
«Պարոն… ներողություն, բայց երեկ այս տղան ինձ հետ գնդակ խաղաց»։
Ռիկարդոն շրջվեց։ Նրա առջև կանգնած էր մի նիհար տղա՝ լայն բացված աչքերով։ Նա մատնացույց էր անում գերեզմանաքարի վրա գտնվող լուսանկարը։
«Ի՞նչ ասացիք», — խոժոռվեց տղամարդը։ «Սա իմ որդին է։ Նա մահացած է»։
«Ոչ, պարոն… Ես նրան տեսա երեկ։ Մենք միասին խաղացինք»։
Տղայի խոսքերը հնչում էին այնքան պարզ և վստահ, որ Ռիկարդոն նույնիսկ չկարողացավ անմիջապես զայրանալ։ Նրա ձեռքերը դող ում էին։
«Որտե՞ղ են ձեր ծնողները», — կտրուկ ասաց նա։ «Գնա՛ տուն, մինչև ես…»
Բայց երեխան չշարժվեց։ Նա միայն կամաց կրկնեց. «Ես կարող եմ ցույց տալ քեզ։ Նա այնտեղ է, ընդամենը մի փոքր հեռավորության վրա»։
Ռիկարդոն զգաց, թե ինչպես է կրծքավանդակի ցուրտը փոխարինվում տարօրինակ ջերմությամբ։ Կարծես նրա սիրտը գիտեր, որ նա պատրաստվում է տեսնել ինչ-որ անհնարին բան։Նրանք քայլում էին նեղ արահետով դեպի մի հին ընկուզենի։ Արևը թափանցում էր ճյուղերի միջով, և հանկարծ Ռիկարդոն կանգ առավ, շունչը կոկորդում։
Ծառի տակ կանգնած էր մի տղա։ Նույնը՝ նույն աչքերով, նույն ժպիտով, ինչ լուսանկարում։ Նա ձեռքում գնդակ էր պահում և ուղիղ նա յում էր դրան։
«Նա է, պարոն», — ասաց ուղեկցորդը։ «Նա խնդրեց ինձ ձեզ այստեղ բերել»։
Ռիկարդոն սառեց։ Նրա սիրտը բաբախում էր, մտքերը խառնված էին։ Տղան ժպտաց, և այդ պահին նրա շուրջը ամեն ինչ անհետաց ավ. քամին, գերեզմանատան լռությունը։ Կար միայն նա։ Հետագայում պարզվեց, որ դա ուրվական չէր։
Տղան կենդանի էր՝ երկվորյակ որդի, որի մասին Ռիկարդոն երբեք էլ չգիտեր։ Նրա կինը, որը մահացել էր երկու տարի առաջ, թաքցրել էր ճշմարտությունը։ Երեխան մեծացել է որբանոցում, ապա թափառել փողոցներով։Եվ միայն գերեզմանատանը պատահական հանդի պումը նրան վերադարձրեց իր ընտանիքին։
Երկար ժամանակ Ռիկարդոն չէր կարողանում հավատալ կատարվածին։ Բայց երբ նա առաջին անգամ գրկեց տղային, զգաց նույն ջերմ ությունը, որը մի ժամանակ սեղմել էր նրա սիրտը հայրության առաջին օրերին։Այժմ կորստի ցավը փոխարինվել էր մեկ այլ զգացումով՝ լուռ երախտագիտությամբ։
Երբեմն կյանքը վերադարձնում է այն, ինչը թվում էր ընդմիշտ կորած։ Պարզապես ոչ այնպես, ինչպես մենք սպասում ենք։
