Կնոջս շատ եմ սիրում, բայց մորս վրա չեմ կարողանում․․․Նենց արեց, կինս երեխուն վերցրեց գնաց. ահավոր դժբախտ եմ ինձ զգում։ Կնոջս հետ սիրով ու համերաշխ զույգ ենք: Մենք միմյանց հետ խնդիր չունենք որպես ամուսիններ, իրար միշտ շատ լավ հասկացել ենք, սակայն մեր տանը միշտ լարված մթնոլորտ է: Մայրս ու կինս իրար չեն հասկանում, ամեն մանրուքից պատմություն են սարքում, վիճում ու տան մթնոլորտը ահավոր լարվում է:
Գալիս եմ տուն մի կողմից մայրս է սկսում բողոքել, մյուս կողմից կինս:Ես իհարկե հասկանում եմ, որ մայրս ցանկանում է իշխել կնոջս ու այնպես անել, որ կինս իր կանոններով ապրի, բայց կինս ընդդիմանում է: Մայրս շատ ուժեղ բնավորության տեր կին է ու կնոջս գա լուց ի վեր չի ցանկանում, որ տանն իրենից բացի այլ կին որևէ որոշում կայացնի:
Խոհանոցի մասին ընդհանրապես խոսք չկա, կինս խոհանոց չի մտնում, որովհետև մայրս թույլ չի տալիս: Յուրաքանչյուր բան, որը գն ում է կինս, կամ իր նախաձեռնությամբ է լինում, մայրս խորը քննադատության է ենթարկում: Իսկ դե երեխայի հարցում անցնում է բոլ որ սահմանները:
Այս ամենից հոգնած ու զզված, կինս օրեր առաջ վերցրեց տղայիս ու հեռացավ: Ու ես ոչինչ չկարողացա անել, ոանի որ չգիտեմ, ոնց պայքարել մարս դեմ ու նրան հասկացնել, որ ինձ դժբախտացնում է: Առանձին ապրել չեմ կարող, այդքան ֆինանս չունեմ, որ համ վարձ տամ, համ էլ ամբողջ ամիս ապրենք, իսկ կնոջս ու մորս միասին ապրելը մեկ տան մեջ անհնարին է դարձել:
Կարոտում եմ թե կնոջս թե տղայիս, բայց չգիտեմ ինչ անեմ: Ինձ աշխարհի ամենադժբախտ մարդն եմ զգում:
