Կնnջ մահից հեsn, ամnւuինը մնաց մեն միայնակ ու լfված. Բայց կիրակնօրյա մի զանգ, ամեն ինչ մի վայրկյանnւմ sակն ու վրա արեց․․․
Գևորգը բարձրահասակ, բավականին ուժեղ, յոթանասունամյա ծերունի է, ով արդեն չորս ամիս է, ինչ թա ղել է իր կնոջը և սովորում էր ապրել միայնակ:Վատ էր ստացվում, կարծես նա ընդհանրապես երբեք առանց նրա չի ապրել: Հաճախ խոսում էր ինքն իր հետ, որպես զի ստանա արժեքավոր խորհուրդներ տնային տնտեսության վարման համար:
Բայց Գևորգին դա այնքան էլ չէր անհանգստացնում, քանի որ մասնագիտությամբ հոգեբու յժ է և սովոր է ամեն ինչ վերահսկողության տակ պահել ։ Սթ րեսից, մարդկանց հետ ինչ ասես, որ տեղի չի ունենում:Նա երեխաներ և թոռնիկներ չուներ և շատ էր տխրում այդ փա ստի առթիվ:Մի անգամ կիրակի առավոտյան, հնչեց հեռախոսի զանգը և Վիկտոր Սեմենիչին հանեց տաք բաղնիքից:
Գևորգը դրանից ոչ մի լավ բան չէր սպասում, նա արդեն չորս ամիս է ՝ կյանքից ոչ մի լավ բան չէր սպասում և իր կանխատեսումներում երբեք չէր սխալվում ։ Զանգել էր դռնապան-ուզբեկը և ուզբեկա-ռուսերենով ինչ որ բան էր ասում: Դա շատ տարօրինակ էր և անհանգս տացնող, քանի որ ոչ մի դռնապանիԳևորգը չի տվել իր հեռախոսահամարը, նա նույնիսկ նրանց անունները չգիտեր, պարզապես բարև ում էր և անցնում:
Ծերունին դժվարությամբ պարզեց, որ դռնապանը գտել է ինչ-որ կո րած <<սպիտակ շուն>>, որի վզից իր հեռախոսահամարն է կախվ ած եղել։Մի խոսքով, նրանք սպասում են մուտքի մոտ: Գլխավոր տարօրինակությունն այն էր, որ Գևորգը <<սպիտակ շուն>> երբեք չի ունեցել և ընդհանրապես միշտ դեմ է եղել տանը կենդանի պահելուն:Բայց ծերունին չհակաճառեց և իջավ ներքև։
Դժկամությամբ վերարկուն հագավ, ամեն դեպքում գրպանը մտցրեց գրիչը ինքնապաշտպանության համար և դուրս եկավ մուտքից։ Դռան մոտ ծ խում էին նարնջագույն բաճկոններով դռնապանները, իսկ ոտքերի տակ դողում էր փոքրիկ, անձրևից թաց, սպիտակ պիտ բուլտերյերչիկը և զգուշությամբ նայում աջ ու ձախ։
Բայց հենց շնիկը նկատեց Վիկտոր Սեմենովիչին, դադարեց դ ողալ և նետվեց ծերունու գիրկը, ինչպես խե ղդվողը նետվում է փրկարար ական շրջանակի մեջ ։Դռնապանները ժպտացին և ասացին, որ ապրի շունը, որ գտավ տիրոջը և վերցրեցին իրենց ցախավելները և գն ացին: Մտքերը Գևորգի գլխում պտտվում էին քամու արագությամբ:
Անցավ մեկ տարի, պրոֆեսորը թարմ տեսք ձեռք բերեց: ժամանակն ու ամենօրյա զբոսանքները անում էին իրենց գործը։ Փոքրիկ շնիկը վերածվել էր մի հսկայի, բայց շատ բարի բնավորությամբ: Վիկտոր Սեմենովիչը ամեն օր աշխատանքի էր տանում նրան իր հետ և ար դեն ինստիտուտում հանում էր նրա դն չկալը:
Շունն ամբողջ օրը հլու հնազանդ նստում էր ամբիոնում և ժպտում նրան, ով հյուրասիրում է իրեն,․Մի օր պրոֆֆեսորի աշխատասեն յակ մտավ ուսանողների մի մեծ խումբ, նրանք խաղացին շան հետ, իսկ հետո խոստովանեցին, որ ցանկանում էին որ ամեն ինչ լավ լինի և ներողություն խնդրեցին:
Ոչ մի ամնեզիա չկար պրոֆֆեսորի մոտ, ուսանողները էլիտար խանութից գնել էին շանը, վզկապ էին պատվիրել, վրան գրել պրոֆեսո րի անունը և հեռախոսահամարը և պայմանավորվել դռնապանների հետ: Բայց, որ ամենակարևորն է, նախքան շնիկի ծն վելը, ամբիո նում գո ղացել էին Գևորգի հին գլխարկը:Այդ գլխարկի վրա մայրը ծ նել և կերակրել է շանը,ուստի նա շատ է սիրել իր տիրոջը, նախքան մուտքի մոտ իրենց առաջին, պատմական հանդիպումը:
