Մի անգամ ես համացանցում ծանոթացա մի աղջկա հետ: Ես անմիջապես հասկացա, որ դա այն տեսակի աղ-ջիկներից է, որոնք «ապրում են» ծանոթության սոցցանցերում: Նրանց գործողությունները հետևյալն են. ամեն օր ստանում են ծանոթանալու հրավերներ, այնուհետև համաձայնում են հանդիպել, ընտրում են բավականին լավ ռեստորան կամ ակումբ:
Լավ ուտում են, կախված ախորժակից, լավ ուրախանում են, հանդիպման գալիս են ընկերուհու հետ, որին իբր պատահական են հանդիպել և հաջորդ օրը դադարեցնում են կապը: Այդ աղջկան առաջարկեցի հանդիպել, նա սիրով համաձայնեց, ես առաջարկեցի գնալ միի հանգիստ վայր թեյ խմելու, իսկ նա առաջարկեց գնալ բարձրա-կարգ ռեստորաններից մեկը: Նա եկավ ընկերուհու հետ:
Նրանք ողջ երեկո լավ տրամադրություն ունեին թանկարժեք ուտեստներ էին պատվիրում, ես ինձ համար միայն թեյ պատվիրեցի և կամաց-կամաց խմում էի: Նրանք մի լավ զվարճացան: Որոշ ժամանակ անց ես խնդրեցի մա-տուցողին բերել հաշիվը. սակայն առանձին:
Աղջիկներն իրար նայեցին ու սկսեցին դժգոհել. «Դու հրավիրել ես և մե՞նք պետք է վճարենք»: Ես չթաքցնելով ժպիտս ասացի. «Ես հրավիրել եմ թեյ խմելու, եթե թեյ կցանկանաք, ես սիրով կվճարեմ, իսկ մնացած ուտեստ-ները դուք եք պատվիրել»:
Նրանք սկսեցին փորփրել իրենց պայուսակները, հանում էին իրենց կրեդիտ քարտերը, քանի որ մատուցողը նրանց ներկայացրեց մի կլորիկ հաշիվ:Ես նկատեցի մատուցողի գոհունակ հայացքը, նրան որպես տղամարդ դուր եկավ իմ արարքը: Երբ ես ոտքի կանգնեցի ու նրանց հաջողություն մաղթելով ուզում էի դուրս գալ, նա ականջիս ասաց.
«Լավ դաս տվեցիր այդ ձրիակերներին, եղբայր»:
