Մի անգամ հայրը նկատեց, որ աղջիկը գողություն է անում՝ մեկ պահարանից, մեկ սառնարանից կորում է մթեր-քը…: Հայրը փորձում է պարզել. Աղջկա բացատրությունը մինչև հոգու խորքը հուզում է նրան: Այժմ համացան-ցում նա պատմում է իր փորձի մասին: Ներքոգրյալը ուղիղ խոսք է.
«Ես մի քանի օր հետևեցի և նկատեցի, որ Ջենին դպրոց է գնում պայուսակը ուտելիքով ծանրաբեռնած: Իսկ ուսումնական օրվա վերջում նրա մոտ մնում են միայն տետրերն ու գրքերը: Երբ հարցրեցի ինչ է կատարվում, աղջկաս աչքերը արցունքներով լցվեցին:Նա պատմեց, որ դասարանցի մի տղա սնվում է միայն դպրոցական նախաճաշով և ճաշով:
Նա ատում է հանգստյան օրերերը, որովհետև այդ օրերին սոված է մնում: Ջենին ամեն օր փորձում է տղայի պայուսակի մեջ որևէ ուտելիք դնել, որ տղան ու նրա փոքր եղբայրը սոված չմնան: Ջենին դա անում է թաքուն, որ համադասարանցիների մոտ շփոթություն չառաջանա: Դա ինձ ապշեցրեց: Մենք ապրում ենք բավականին հարուստ թաղամասում: Ես այնքան միամիտ չեմ, որ մտածեմ, որ ամբողջ աշխարհը կուշտ է:
Բայց շատ զարմացա, երբ իմացա, որ այդ տղան և նրա ընտանիքը մթերային թակարդում են: Ես սա գրում եմ, որ բոլորիս հիշեցնեմ (ինձ ևս), որ մեզ համար ինչ-որ մեկի կարիքները միշ չէ, որ ակնհայտ են: Այն ինչը մեզ հա-մար ոչինչ է, մեկ ուրիշի համար կարող է հսկայական նշանակություն ունենալ: Եթե Ձեզ հետաքրքիր է. ես դպ-րոցին փոխանցեցի կարիքավոր տղայի մասին տեղեկատվությունը՝ անանուն:
Ինձ հավատացրեցին, որ ընտանիքը դժվար ժամանակները հաղթահարելու նպատակով օգնություն կստանա: Համենայն դեպս ես լրացուցիչ գնեցի սուպեր և փաթիլների տուփեր և տեղավորեցի այն պահարանի մեջ, որտեղից իմ 6-ամյա Ջենին «գողանում էր»: Շուտով նկատեցի, որ դրանք անհետացել են:»
Ծնողները կարող են հպարտանալ իրենց աղջնակով. Նա ապացուցեց, որ խիզախության ու կարեկցության մասին միայն լսելով չէ, որ գիտի: ՈՒղարկեք այս պատմությունը Ձեր ընկերներին: Այն ցույց է տալիս, որ բոլորս պետք է երախտապարտ լինենք մեր ունեցածի համար և օգնենք նրանց, ում կյանքն այնքան էլ քաղցր չէ:
