Հավաքույթից հետո ինձ մոտեցավ աշակերտուհիս ու խնդրեց թույլ տալ պիցցայի մնացորդները հավաքել․ Մտքովս անգամ չէր անց-նի, թե ինչ համար էր հավաքում․․․
Մի օր մեր դպրոցում երեկույթ էր, որի ժամանակ դպրոցի տնօրինո ւթյունը մեզ պիցցա հյուրա սիրեց: Իսկ խնջույքի ավարտից հետո ես հարցրեցի իմ ուսուցչին,արդյո՞ք կարող եմ վերցնել պիցցայի մնացորդները:Ես հավաքեցի մնացած պիցցայի կտորները…ես ուրա-խությունից դողում էի ողջ մարմնով: Պիցցան իմ ընտանիքում շատ հազվադեպ ուտեստ էր…
Ես նստեցի ավտոբուս և ուղևորվեցի տուն: Այնքան հպարտ էի բռնել տո ւփը և անը նդհատ նայում էի, որ հանկարծ մեջից չընկնեն կտորները…կարծես ինչ-որ թանկարժեք ապր անք էի տանում:Ավտ ոբուսից իջնելուց հետո դեռ 15 րոպե քայլ ելու ճանապարհ կար: Ուրախ գնում էի, իսկ երբ հանդիպում էի մեր ծանոթներին, նրանք հարցնում էին, թե այդ ինչ եմ տանում…իսկ ես ամաչում էի ճիշտն ասել:
Վերջապես հասա տուն: Կանչեցի 4 քույրերիս և եղբայրներիս, և բացեցի տուփը:Նրանք այնքան ուրախացան. միանգամից հարձակ-վեցին պիցցայի մնացորդների վրա, իսկ ես կանգնած արտաս վում էի…Ես հիշո ւմ եմ, թե ինչպես եմ ողջ մանկո ւթյունս անցկացրել դատարկ սենյակում, որտեղ միայն արկղեր կային: Ամբողջ կահույքս՝ արկղերն էին: Քնում էինք դրանց վրա, դաս անում…
Դա 10 տարի առաջ էր: Ես շատ եմ ուզում վերադառնալ անցյալ, գրկել ինձ՝ 16 տարեկան խեղճ աղջնակին, և ասել, որ ամեն ինչ լավ կլինի…
