Ես ունեմ շատ հարազատներ, ինչպես մորս, այնպես էլ հորս կողմից: Այժմ կապը շատերի հետ կորած է ծնողնե-րիս մահանալուց հետո: Կան այնպիսիք (հեռավոր հարազատներ), որոնց ես պարզապես չեմ ճանաչում և երբեք չեմ տեսել իմ կյանքում: Կամ ես նրանց տեսել եմ, երբ փոքր էի և, բնականաբար, չեմ հիշում նրանց:Մենք չենք շփվել, ես նրանց երեխաներին և թոռներին նույնպես չեմ ճանաչում:
Սրանք այն հարազատներն են, որոնց մասին կխոսենք: Վերջերս լսվեց հեռախոսի զանգը: Երբ զանգում են ան-ծանոթ համարներից, ես հազվադեպ եմ պատասխանում զանգերին: Իսկ նրանք համառորեն զանգում են, գրե-թե ժամը մեկ և դրա հետ մեկտեղ՝ տարբեր համարներով: Մտածում եմ՝ ովքեր են այդ համառները: Համառորեն չպատասխանեցի մինչև երեկո:Երեկոյան էլ չդիմացա: Պատասխանեցի և դա մի կնոջ ձայն էր:
«Մարի՛, բարև՛: Մորաքույր Սվետան է: Դու հավանաբար չես հիշում ինձ: Ես երրորդ պորտով քո հայրիկի քույրն եմ: «Բնականաբար, ես չեմ հիշում: Եվ ոչ թե չեմ հիշում, այլ ավելին քան վստահ եմ, որ նույնիսկ չգիտեմ: Իհա՛ր-կե, ես բարևեցի նրան և ասացի, որ չեմ հիշում: Նա ծիծաղեց, հարցրեց, թե ինչպես է կյանքս, ինչպես ենք ապ-րում, ինչպես է որդիս (թեև ես դուստր ունեմ),ինչ եմ անում ընդհանուր առմամբ:
Ես պատասխանեցի այդ մորա-քույր Սվետային «հերթապահ» արտահայտություններով, որպեսզի զրույցը հնա-րավորինս արագ ավարտվի, ես իսկապես չէի ցանկանում խոսել օտարականի հետ:Բայց մորաքույր Սվետան զարմացրեց ինձ իր խնդրանքով: Ո՛չ, նույնիսկ ոչ թե խնդրանք, այլև առաջարկ: Նա ասաց.
«Մարի՛, ես քեզ մի խնդրանք ունեմ: Իմ թոռնիկն ընդունվել է ուսումնական հաստատություն ձեր քաղաքում: Թող նա որոշ ժամանակ ապրի ձեր հետ, հանրակացարանի հետ կապված որոշ խնդիրներ կան: Նա պետք է այնտեղ լինի օգոստոսին, այնպես որ թող նա մնա ձեր հետ: Եվ մենք ձեզ շնորհակալ կլինենք »:
Սկզբում ես ապշած էի այս առաջարկից: Հետո ես մտածում եմ, լա՛վ, տղան թող մեզ հետ մնա: Եվ հետո, դա ինձ ընդհանրապես պե՞տք է: Ես ասացի, ո՛չ, մորաքույր Սվետա, նա չի կարող ինձ հետ մնալ: Եվ նա ասաց ինձ. «Դե, ինչո՞ւ ոչ: Դուք ունեք մեծ երեք սենյականոց բնակարան, այնուամենայնիվ, մեկ սենյակ ազատ է»: Ես զարմա-նում եմ, թե որտեղից նա գիտի բոլոր մանրամասները: Ես ասացի նրան. «Այո՛, մեկ սենյակ ազատ է, բայց ինչ: Ես մենակ չեմ ապրում, այլ դստերս հետ: Յուրաքանչյուրս ունենք մեր սենյակը: Եվ ազատ սենյակը հյուրասենյակն է: Ինչո՞ւ ես պետք է տղային տեղավորեմ հյուրասենյակում»:
Չգիտես ինչու, մորաքույր Սվետան չէր հանձնվում. «Դե, ձեր դուստրը չի՞ կարող որոշ ժամանակով տեղափոխ-վել Ձեր սենյակ, իսկ թոռս առայժմ կմնա ձեր դստեր սենյակում: Ես ասում եմ նրան. «Ոչ, դա չի կարող լինել: Ինչու պետք է իմ մեծ աղջիկը տեղափոխվի իմ սենյակ իր իրերով, որպեսզի ազատի իր թոռնիկի համար նախա-տեսված սենյակը: Եվ ինչու են նրանք դիմել ինձ, այլևս ոչ ոք չունի: Քաղաքում կան շատ հարազատներ »: Մի խոսքով, ես այդպես ասացի այդ մորաքույր Սվետային. «Ոչ ոք ոչ մի տեղ չի տեղափոխվի: Եվ չի ստացվի ինձ մոտ ապրելը: Ձեզ համար ավելի հեշտ է բնակարան կամ սենյակ վարձել թոռնիկի համար: Եվ մի նեղացեք, ցտեսություն»:
Ես ցնցված էի այդպիսի լկտիությունից: Կարելի է ասել ՝ առանց մարդուն ճանաչելու ինչպես կարող է թոռնիկին ուղարկել ինձ մոտ: Բայց հետո տեղի ունեցավ ամենահետաքրքիր բանը:Բառացիորեն մեկ ժամ անց ինձ զան-գահարում է մեկ այլ հարազատ, որին ես լավ գիտեմ: «Մարի՛, Սվետան հենց նոր զանգեց ինձ և ասաց, որ դու մերժում ես նրան: Նա դա Ձեզնից չէր սպասում և դժգոհ է ձեր մերժումից: Ինչի՞ համար ես ափսոսում, եթե նրա թոռնիկը մնա քեզ մոտ: Դա երկար ժամանակով չէ, մինչև վարձով բնակարանը կգտնվի»:
Ես ասացի. «Ինքներդ պարզեք, թե որտեղ է ապրելու նրա թոռը: Ինձ չի հետաքրքրում, ճիշտն ասած, թող նեղանա: Հրավիրեք ինքներդ ձեզ մոտ, եթե այդքան բարի եք: Հիմա սենյակ վարձելը խնդիր չէ: Եվ զանգահարել և պարտադրել, որ մեզ հետ ապրի թոռնիկը, որին ես երբեք չեմ տեսել, չափազանց շատ է: Եվ կարիք չկա իմ առաջ պահանջներ դնել»: Նման բան պատահե՞լ է Ձեզ հետ:
