Հարազատ մայրս հրաժարվեց ինձ օգնել որդուս խնամելու հարցում․․․Այժմ կանգնած եմ խնդրի առաջ, չգիտեմ ինչպես կերակրեմ
ընտանիքս
Հիմա որդիս 4 տարե կան է, ես 25 տարեկան եմ, նրան միայ նակ եմ ունեցել, մի մար դուց, որն ինչ պես ինձ էր թվում, սիրում էի, նա
ինձ նույնպես, բայց հենց իմա ցավ հղիո ւթյանս մասին, փա խավ: Նա գումար առաջա րկեց աբորտի համար, բայց ես երբեք չէի հա-
մարձակվի դա անել:Մենք երեքով ենք ապրում ՝ ես, որդիս և մայրս: Ես օգնություն չեմ ակնկալում, բայց մայրիկն անմիջապես ասաց.
-Ես կօգնեմ, դու կարող ես ինձ վրա հույս դնել: Եվ ես, համոզված լինելով, որ նրա օգնությունը կբավարարի ինձ, ուրախ ու գոհ, Սա-
շային տուն բերեցի:
Տատիկն իսկապես մոտ մեկ տարի օգնեց. գիշերը վեր էր կենում, կերակրում, տանում զբոսանքի,գնում բժիշկների մոտ: Ես շուտ վե-
րադարձա աշխատանքի, տղաս վեց ամսական էր: Հետո ինձ տեղափոխեցին հեռավոր վայր, որտեղ ես կարող էի նստել որդուս հետ
և աշխատել տնից:
Եվ կարծես ամեն ինչ կարգին է, ամեն ինչ ստացվում է, բայց հետո մայրս փոխվեց:Նա հանկարծ որոշեց հոգ տանել իր մասին՝ հա-
ճախ էր հեռանում, հանդիպում ընկերների հետ, ընդունվեց ինչ-որ ակումբ: Գրեթե ան հնար էր աշխ ատել այն ժամանակ, երբ երե-
խան խաղում էր մոտակայքում և ուշադրություն է պահանջում: Ես սկսեցի սխալներ անել փաստաթղթերում, ինձ արդեն խնդրում
էին կամ գնալ աշխատանքի, կամ թողնել աշխատանքս:
Ես փորձեցի զրուցել մորս հետ, բացատրել, որ փող է պետք, բայց անհնար էր աշխատել երեխայի հետ: Եվ նա պատասխանեց ինձ,
ասելով, որ ինչպես որոշում եմ կայացրել ունենալ երեխային, այնպես էլ պետք է դուրս գամ դրա տակից։Ինձ թվում է, որ ընկերուհի-
ներն են նրան խորհուրդ տվել, մինչ այդ ակումբներ այցելելը նա բոլորովին այլ կարծիքի էր: Ես թողեցի աշխատանքս մեր միակ ե-
կամտի աղբյուրը երեխային հատկացվող նպաստն էր:
Հետո ես կարողացա Սաշային մանկապարտեզ ուղարկել, կես օրով աշխատանք գտա. Աշխատանքս կատարում եմ և վազում տուն,
մաքրում, պատրաստում, լվանում:Մանկապա րտեզից հետո տղաս կարծես ինքը չլիներ. Նա անընդ հատ ուշադրություն էր պահան-
ջում, վազում էր ու ցատկում, ոչ մի վայ րկյան չէր հանգս տանում: Մայրս նրան շատ հազվադեպ էր զբաղե ցնում ՝ կամ գրքով, կամ
խաղալիքներով:
Այդ մի քանի րոպեների ընթացքում ես կարողանում էի կատարել բոլոր տնային գործերը և ուժասպառ լինել այնպես, որ պարզապես
ոտքի վրա չէի կարո ղանում կանգնել:Հիմա երե խաս արդեն շատ բան է հասկ անում, կարող ենք նրա հետ նորմալ խոսել, համոզել,
հարցնել: Նա փորձում է ենթարկվել ինձ. Նա կարող է հանգիստ նստել, մուլտֆիլմեր դիտել կամ նկարել: Ամբողջ ժամանակ մենք նրա
հետ ինքնամեկուսացումն էինք անցկացնում (մայրս աշխատում էր), մենք գտնում էինք ընդհանուր լեզու:
Ինձ առաջարկեցին լրիվ օրվա աշխա տանք, բայց խն դիրն այն է, որ ես ստիպված եմ մայրիկիս խնդրել երե խային վերցնել պարտե-
զից: Եվ ես այլևս չգիտեմ, թե որ կողմից պետք է մոտենամ այս հարցին:Ի վերջո, դա մեկ օրվա խնդիր չէ, նա ամեն օր պետք է վերց-
նի Սաշային: Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե այդ օրը ակումբի հանդիպում լինի, կամ մայրիկը ինչ-որ տեղ գնալու ցանկություն ունենա: Ո՞վ կօգ-
նի ինձ:
Մայրիկը կարծում է, որ քանի որ ես եմ որոշել ունենալ երեխային, ուրեմն ես պետք է ամբողջ պատասխանատվությունը ստանձնեմ
նրա համար: Այսինքն ՝ ամեն ինչ անեմ ինքս՝ առանց կողմնակի օգնության: Բայց ես այդ ամենն անում եմ ինքս իմ կողմից, ոչ մի բան
չեմ խն դրում: Միայն դա եմ ուզում․ որ դուս տանել և տուն բերելու, սպա սել այդ մի քանի ժամը ինձ և հետո կա րող է անել այն, ինչ
ուզում է:Ես չեմ կարողանում որոշում կայացնել. Փողը խիստ պակասում է, բայց ես էլ չեմ կարողանում նորմալ աշխատանքի գնալ …
