Հարսիս հարազատ աղջկաս պես սիրում էի, բայց․․․Էն օրը զիբիլի միջից մի թուղթ գտա, հարսիս ձեռագրով էր գրված․․․Ճիշտ են ասում էլի, որ օձը տաքացնողին ա կծում։ Հարսիս սիրում էի այնպես, ինչպես իմ աղջկան կսիրեի։ Երկու որդի ունեի, ու միշտ հարսիս ասում էի՝ դու էլ իմ աղջիկն ես, ես աղջիկ չունեմ։
Առաջին իսկ օրվանից եմ այդպես մոտեցել նրան, այնպես չէ, որ չեմ սիրել, կեղծավորություն եմ արել, իսկապես լավ եմ վերաբերվել՝ կա րծելով, թե նա էլ ինձ է լավ վերաբերվում։ Բայց իրականում ի՞նչ պարզվեց։Վերջին ամիսներին հարսս էլ ավելի լուռ էր դարձել։ Նա ինձ հետ ընդհանրապես բառ անգամ չէր փոխանակում,
իսկ ես հիմարի պես կարծում էի, թե պարզապես տրամադրություն չու նի, ինչ- որ խնդիր ունի, և շարունակում էի նրան իմ երեխաների նման սիրել։Էն օրը զիբիլը տանում եմ թափեմ, մեկ էլ տեսնում եմ՝ մի թուղթ՝ հարսիս ձեռագրով։
Անանուն նամակ էր փորձել գրել՝ իմ մասին աշխարհի զրպարտությունները թողնելով։ Երևի զգացել էր, որ ձեռագիրը կտարբերենք, աղբն էր նետել։ Կյանքս գլխիվայր շուռ եկավ, կարդում էի ու չէի հավատում։ Ճիշտ են ասում, էլի, օձը տաքացնողին ա կծում։
