Հարսիս հետ ամեն անգամ տեղ գնալիս ամաչում եմ․ Էն օրն էլ մի այնպիսի բան արեց, որ խայտառակ եղա․․․Իբր թե տեսած աղջիկ է, ունևոր ընտանիքից, բայց իրականում ծակ աչք է: Էնպես էլ չի մենք վատ ենք ապ րում, լավից վատից, ոչ մի բանից էլ զուրկ չենք:
Ամեն ինչ էլ միշտ կա տանը: Բայց էս աղջկա հետ, որ մի տեղ ես գնում խայտառակ ես լինում, էնպեսա հարձակվում սեղանի ու ուտե լիքների վրա: Ու միայն ուտելիքները չեն:Մեկի հագին մի բան տեսնի հարցնումա ինչ լավնա, որտեղից, ես էլ եմ ուզում: Էտ պահին ոչ էնա դիտողություն անեմ, ոչ էնա՝ ասեմ քիչ կեր, քեզ տեսած պահի:
Ինչի մայրը ես եմ, իմ դաստիարակածը չի հո: Զարմանում եմ տղես սրան ոնցա ուզել:Մի անգամ գնացել էինք ամուսնուս բարեկամնե րից մեկի տուն: Ունևոր մարդիկ են, հրավի րել էին իրենց տուն հարսիս հետ ավելի լավ ծանոթանալու: հարսանիքից մի քանի ամիս էր անցել:
Տեղը տեղին, տեսակ-տեսակ սե ղան էին գցել, նայում էիր հավեսդ տալիս էր սիրուն ու համով տեսքը սեղանի: Բայց դե ամեն ինչին չափ կա չէ:Նստեցինք սեղան հարսս իրեն կորցրած սկսեց ուտել ու մեծ բավկանություն էր ստանում դրանից մի բան էլ արտահայտվում: Բոլորը ժպիտով իրեն էին նայում:
Իսկ ես ահավոր ամաչում էի:Նույնիսկ տղամարդիկ էտպես ախորժակով չէին ուտում ոնց իմ հարսը:Ու գիտեք ոնց խայտառակ եղա էտ օրը: Տան կինը շրջվեց ինձ ասեց. «Մարետ ջան, էս ոնց որ հարսդ հղի ա հա»: Նկատի ուներ ուտ ելը, երևի հղի է որ այդքան շատ է ուտ ում:Բայց հղիներն իրենց նման ձև չեն պահում սկի:
Ամոթից գետինը մտա: Գիտեի, որ հղի չի, բայց ասեցի, ինչ իմանաս մեկ էլ տեսար
