Հարսս չբեր է, ոտքը կոտրվեր մեր տուն հարս չգար,-ասաց սկեսուրս հարևանուհու հետ զրույցի ժամանակ, ի-մանալով, որ խնդիրը որդու մեջ է․․․Չկարողացա ինձ զսպել, միջամտեցի նրանց զրույցին
Ես որոշեցի կիսվել իմ պատմությամբ, չեմ ներկայանում, ավելոչդ մեկնաբանություններից զերծ մնալու համար: Պարզապես ուզում եմ կիսվել:Ես ամուսնացած էի շուրջ 4 տարի: Առաջին ամիսների ընթացքում չէի մտածում հղիության մասին, բայց հետո այդ հարցը սկսեց ինձ անհանգստացնել, ես չէի հղիանում:
Ամո ւսնուս մայրը ի զար մանս ինձ երբեք խոսք չէր բացում, ես էլ մտածո ւմ էի, որ հասկացող կին է, չի ուզում ավելորդ անգամ ինձ հիշ եցնել դրա մասին, ինձ մեղ ավոր էի զգում: Ես գնացի, ստուգվեցի, ինձ մոտ ամեն ինչ նոր-մալ էր:Երբ խնդրեցի ամուսնուս գնալ ստուգվել, նա սկսեց ինձ հետ վիճել, մայր ու որդի այնպիսի աղմուկ բարձրացրին, որ ես այլևս այդ մասին չխոսեցի:
Երկու տարի անց, շատ պատահական գտա ամուսնուս բժշկական եզրակացո ւթյունը: Թվեր էին գրված, ինչ որ տերմիններ էին:Չգիտեմ ինչու իմ մեջ կասկած առաջացավ,մինչ այդ երբեք ամուսինս չէր խոսել որևէ հիվանդու-թյան մասին:Ես այդ թղթերը տարա ու ցույց տվեցի բժշկին: Նրա պատասխանից ես ապշած մնացի, փաստորեն ամուսինս չէր կարող երեխա ունենալ և ինքը շատ լավ գիտեր այդ մասին, ու ոչինչ չէր ասում, երբ ես հետազոտ-վում էի ու տանջվում, փորձելով հաս կանալ մեր երեխա չունե նալու պատճառը:
Ես որոշեցի ոչինչ չասել: Բայց տեղս չէի գտնում այդպես խաբված լինելու պատճառով:Անցան օրեր, ես շատ տը-խուր էի:Մի օր պատա հաբար լսեցի սկեսուրիս զրույցը հար ևանուհու հետ: Վերջինս նրան հարցրեց, թե ինչու որդին երեխա չի ունենում, սկեսուրս պատասխանեց.
«Հարսս չբեր է, աստված մեզ անիծել է, բայց հո տանից դուրս չենք գցելու,ոտքը կոտրվեր մեր տուն հարս չգար»: Ես մոտեցա նրանց ու միջամտեցի նրանց զրույցին.
-Այդ ո՞վ է չբեր, ինչպես կարող է երեխա ունենալ ամուլ տղամարդու կինը, և դու դեռ հարսիդ անունն ես պախա-րակում, քաջ իմանալով պատճառը:Ու բժշկական թղթերը դրեցի նրա առաջ ու ասացի.
-Հիմա էլ պատմիր, թե ոնց եք ինձանից թաքցրել ճշմարտո ւթյունը, ոտքս կոտրվեր ու ձեր տուն հարս չգայի: Հա-վաքեցի իրերս ու հեռացա, այլևս չէի կարող ապրել այդ տանը:
