Հարuանիfից հեsn հարuի ծնnղները սպաunւմ էին, որ իրենց դusերը հետ են բերելու, և ահա դռան զանգը հնչեց․․․Մի տղամարդ դուստր ուներ, մի հուրի-փերի, բայց անբան, ոչինչ անել չէր ուզում։Շուտով հայտնվեց մի փեսացու: մեծ հարսանիք արեցին, ծնողները հարուստ օժւտ տվեցին իրենց դստերը, բայց սրտում մեծ վախ ունեին:
Իրենց դուստրը անբան էր, ոչինչ անել չէր ուզում: Հարսանիքի հաջորդ օրը նրան սիրով հրավիրեցին սեղանի շուրջ՝ միասին ճաշելու: Մի քանի օր նրանք ոչինչ չէին ասում հարսին։Չորրորդ օրը երեկոյան ամուսնու հայրը ասում է. ով ինչ արել է, այդ չափով էլ կճաշի:Ամեն մեկն ասաց, թե ինչ է արել, միայն նորահարսն էր լռում։
-Իսկ դու ի՞նչ ես արել:
-Ես պառկած էի:
-Դե, դու կգնաս կպառկես, իսկ մենք կճաշենք: Հաջորդ օրը հարսը գնաց ջուր բերելու։ Սկեսուրը կանչում է ճաշի։
Իսկ սկեսրայրը նորից հարցնում է, թե ով ինչ է արել։ Կինն ասում է.
-Ա՛յ, հարսն էլ ջուր է բերել։
-Ուրեմն նրան մեկ սափոր ջուր տվեք, իսկ մենք կճաշենք:
Հաջորդ օրը սկեսուրը գնաց կովը կթելու, հարսը գնաց նրա հետևից։ Սկեսրայրը տուն մտավ ու հարցրեց․
-Ո՞վ ինչ արեց։
-Մեր հարսը այսօր կովին կթել է,- ասում է սկեսուրը:
-Մի սափոր կաթ տուր նրան, թող խմի: Հարսը տեսավ, որ պետք է ավելին անել։ Հարցնում է սկեսուրին, թե ինչ անել:
Տանը շատ գործ կա, պետք է եփել, մաքրել։ Չորրորդ օրը նորից սկեսրայրը.
-Ով աշխատել է, թ
ող նստի հաց ուտելու։ Հարսը նույնպես սեղան նստեց, քանի որ ճաշը վաստակել էր։
Հայրը գնաց խնամու տուն՝ տեսնելու, թե ինչպես է այնտեղ ապրում իր աղջիկը։ Աղջիկը աշխատում էր այգում: Նա նստեց զարմացած,
աչքերին չէր հավատում, դուստրն աշխատում էր առանց դժկամության և նա կամացուկ ասաց նրան. «Վերցրու, հայրիկ, սոխը կտրատ իր, որովհետև այստեղ այդպիսի մարդիկ, եթե չաշխատես, քեզ ուտելու բան չեն տա։ Ով չի աշխատում, չպետք է ուտի:
