Հիմա իմ հերթն է փրկել քո կյանքը…Կատերինան նստած էր սև մեքենայի հետևի նստատեղին՝ չկարողանալով հավատալ, որ սա իր հետ է կատարվում։ Նրա սիրտը այնքան ուժեղ էր բաբախում, որ հազիվ էր լսում շարժիչի ձայնը։ Նրա կողքին նստած էր Մայքլ Օուենը՝ միլիարդատերը, որի մասին գրել էին բոլոր բիզնես ամսագրերը։
Այն մարդը, որի կյանքը նա փրկել էր ընդամենը մեկ շաբաթ առաջ։ Նա դարձավ նրա կողմը՝ դեռևս կրելով արևային ակնոցները, և ցա ծր, հանգիստ ձայնով ասաց.
«Այս պահից սկսած քո կյանքը երբեք նույնը չի լինի»։
Մեքենան անցավ հսկայական կռած երկաթե դարպասների միջով։Նրանց առջև տարածվեց մի հսկայական առանձնատուն, ավելի շատ պալատի նման։ Կատերինան՝ սովորական բուժքույր, որը սովոր չէր շքեղությանը, իրեն օտարական էր զգում այս ապակու և մարմարի աշխարհում։
«Ինչո՞ւ եմ ես այստեղ», — հանգիստ հարցրեց նա՝ հազիվ մտնելով ներս։
«Որովհետև դու փրկեցիր իմ կյանքը», — պատասխանեց Մայքլը։ «Հիմա իմ հերթն է փրկել քոնը»։
Նա առաջարկեց նրան աշխատանք որպես իր անձնական օգնական։ Կատերինան փորձեց հրաժարվել, բայց նա պնդեց։Այսպիսով սկս վեց նրա կյանքի նոր գլուխը։ Առաջին մի քանի օրերը թվում էին հեքիաթի նման։ Մայքլը զուսպ էր, բայց ուշադիր։ Նա նրան ավելի շատ էր վստահում, քան իր աշխատակիցներից որևէ մեկին։ Կինը արագ սովորեց՝ գրելով գործնական նամակներ, վստահ խոսելով, մասնակ ցելով հանդիպումների։
Մյուս աշխատակիցները շշնջում էին նրա մեջքի ետևում, բայց Կատերինան անտեսում էր նրանց։Մայքլը ավելի ու ավելի էր մնում նրա հետ իր գրասենյակում՝ խոսելով ոչ թե բիզնեսի, այլ կյանքի մասին։ Եվ երկար ժամանակ անց առաջին անգամ նրա հայացքում ինչ-որ կենդանի բան հայտնվեց։Բայց մի գիշեր ամեն ինչ փոխվեց։
Կատերինան լսեց նրա գրասենյակից եկող աղմուկ և վազեց ներս։ Մայքլը նստած էր այնտեղ՝ գունատ, քրտինքը ծածկում էր քունքերը, կուրծքը սեղմած։
«Մայքլ», — գոռաց նա՝ վազելով մոտ։
Նա բռնեց նրա ձեռքը և շշնջաց.
«Ես թունավորվել եմ… Տնօրենների խորհուրդը… Նրանք ուզում են ազատվել ինձանից՝ խարդախությունը թաքցնելու համար»։ Նա դա րակից հանեց մի փոքրիկ սև ֆլեշ կրիչ։
«Ահա ապացույցները։ Մի՛ վստահիր ոչ մեկին։ Նույնիսկ… իմ ընտանիքին»։
Կատերինան հազիվ կարողացավ թաքցնել ֆլեշ կրիչը, երբ Մայքլը կորցրեց գիտակցությունը։ Նա շտապեց հեռախոսի մոտ, բայց հան կարծ գրասենյակի դուռը դանդաղ բացվեց։ Պարոն Հենսոնը՝ Մայքլի ամենամոտ խորհրդականը, կանգնած էր դռան մոտ։
«Ի՞նչ եք արել», — սառնորեն հարցրեց նա։
«Նա մահանում է։ Մենք պետք է շտապօգնություն կանչենք», — գոռաց Կատերինան։
Հենսոնը ծիծաղեց։
«Շատ ուշ է։ Նա չափազանց շատ բան գիտեր։ Եվ դուք՝ մաքրուհին, պետք է անտեսանելի մնայիք»։
Կատերինան նահանջեց։ Ամեն ինչ պարզ դարձավ։ Նա էր մահափորձի հետևում կանգնածը։Երբ Հենսոնը մոտեցավ, նա վերցրեց ծանր բյուրեղապակյա արձանիկ և նետեց այն պատին։ Կոտրված ապակու ձայնը արձագանքեց ամբողջ տանը։ Նա մի վայրկյան տատանվեց, և Կատերինան դուրս վազեց սենյակից։
Նա վազեց երկար միջանցքներով՝ կառչած պատերից, սիրտը բաբախում էր քունքերում։ Նա լսեց քայլերի ձայներ իր ետևից։ Անձրևը հարվածեց պատուհաններին, կայծակը փայլատակեց՝ բացահայտելով իր նախնիների դիմանկարները խավարից՝ կարծես նրանք հե տևում էին։Նա վազեց կողքի դռնից դեպի այգի։ Թաց խոտը, սառը օդը, որոտի աղմուկը՝ բոլորը միաձուլվեցին մեկի մեջ։ Նա թաքնվեց քարե շատրվանի ետևում՝ դողալով վախից և ցրտից, և հանեց հեռախոսը։ Նա հաղորդագրություն գրեց միակ մարդուն, որին Մայքլը կարող էր վստահել.
«Բժիշկ Էվելին Քրոս, իմ անունը Կատերինա է։ Մայքլին թունավորել են։ Ես ապացույցներ ունեմ։ Օգնեք»։
Նրա մատները դողացին, երբ նա սեղմեց «Ուղարկել»։Մի քանի րոպե անց լսվեցին սիրեններ։ Ոստիկանությունը և շտապօգնության մեքենան միաժամանակ շտապեցին առանձնատան տարածք։ Հենսոնը փորձեց փախչել, բայց անվտանգության աշխատակիցները կանգնեցրին նրան։
Մայքլին տեղափոխեցին հիվանդանոց։ Կատերինան մնաց նստած պատշգամբում՝ ցեխի մեջ ծածկված, ֆլեշ կրիչը ափի մեջ սեղմած։
«Դուք ճիշտ բան արեցիք», — ասաց մոտեցող տրենչ-կոթով կինը։ Դա բժիշկ Քրոսն էր։ «Քեզ շնորհիվ նա կապրի։ Եվ քեզ շնորհիվ ճշմ արտությունը կբացահայտվի»։Կատերինան փակեց աչքերը։ Երկար ժամանակ անց առաջին անգամ նա չէր վախենում։
Մեկ շաբաթ անց լուրը որոտում էր ամբողջ քաղաքում.
«Միլիարդատիրոջ նախկին զուգընկերը ձերբակալվել է սպանության փորձի և ֆինանսական խարդախության համար: Գաղտնի ֆլեշ կրիչը բացահայտել է բազմամիլիոն դոլարանոց խարդախություն»:
Մայքլը ապաքինվում էր: Հիվանդանոցում նա առաջին անգամ իսկապես ժպտաց՝ տեսնելով Կատերինային իր մահճակալի կողքին:
«Կարծում եմ՝ իմ հերթն է շնորհակալություն հայտնելու», — ասաց նա հանգիստ:
Կինը պատասխանեց ժպիտով.
«Ոչ, Մայքլ: Մենք պարզապես փրկեցինք միմյանց կյանքը»:
Նա երկար, ուշադիր նայեց նրան:
«Ապա գուցե փորձենք հիմա ապրել»:
Կատերինան ծիծաղեց արցունքների միջից: Դրսում անձրև էր գալիս, բայց սենյակը լուսավոր էր:
