Հիմնարկության տնօրենը, որտեղ աշխատում եմ ես, աշխատակիցների կարծիքով շատ «մռու» մարդ է, ոչ մեկին, ոչ մի սխալ չի ներում, բայց․․․Նրա արարքից բոլորս ցնցված ենք
Ես շուրջ 5 տարի է աշխատում եմ խոշոր ընկերո ւթյունում: Այդ ընկերո ւթյունում աշխատում է շուրջ 300 մարդ: Մեր տնօրենը շատ դաժան մարդ է, նրա հետ լեզու գտնելն անհնար է: Նա կարելի է ասել ան մարդկային կանոն-ներ է մտցրել, և բոլորս պարտադիր կերպով ենթար կվում ենք:Եթե հան կարծ որևէ մեկը փորձվի խախտել այդ կանոններից գեթ մեկը, անմիջապես կազատվի աշխատանքից:
Ոչ ոք չի ցանկանում առանձնապես առնչություն ունե նալ նրա հետ: Նրա դեմ քին այսքան ժամանակ ժպիտ չենք տեսել նույնիսկ տոն օրերին: Ես և ինձ նման շա տերը, եթե կարող անայինք աշխատանք գտնել, սիրով դուրս կը-գայինք այդ ընկերո ւթյունից:Մի անգամ նա շտապ իր մոտ կան չեց մեր աշխա տողներից մեկին՝ Լենային: Մենք խիստ անհանգստացանք, որովհետև տնօերնի կաբինետ մտ նողը, այնտեղից դուրս է գալիս խիստ նկատողութ-յուն ստացած և շատ անտրամադիր:
Կես ժամ բոլորս շունչներս պահած սպասում էինք, թե ինչ կասի Լենան դուրս գալուց հետո:Մենք նրան առանձ-նահատուկ ձևով էինք վերաբերվում, նրա տղայի մոտ քաղցկեղ էին հայտ նաբերել, տղայի բուժման համար ան-հրաժեշտ էր մեկնել Գեր մանիա, սակայն Լենան չուներ այդ բուժման գումարը: Նա վաճ առքի էր դրել իր բնա-կարանը, լավ իմանալով որ տղայի հետ փողոցում էր հայտնվելու:
Լենան տնօերնի կաբինետից դուրս եկավ դողացող ձեռքերով և արցունքներով ողողված դեմքով, ձեռքին ինչ որ թղթեր կային, մենք մտածեցիինք, որ նրան հավանաբար հեռացրել է աշխատանքից:Երբ նրան հանգստացրինք, նա ասաց, որ տնօրենը վճարել է Գեր մանիայում բուժման վճարը: Մեր բեր անը զարմանքից բաց մնաց:
Մենք ավելի ուշ իմացանք, որ մեր տնօրենի որդին մահ ացել էր քաղցկեղից և այդ ժամա նակ նրա կողքին ոչ ոք չի եղել, որ նրան օգնի:Այդ օրվանից սկսած մենք պաշտում ենք մեր տն օրենին:
