Ամուսինս լքեց ինձ: Նա գնաց երիտասարդ ընկերուհու մոտ, ով այդ պահին իր համար տիեզերք էր: Եվ նույնիսկ հինգ երեխան նրան հետ չպահեց: Այդ պահին կրտսեր դուստրս ընդամենը վեց ամսական էր․․․Ամուսինս իր հետ վերցրեց գրեթե ամեն ինչ, ինչը կարող էր դուրս հանել բնակարանից:
Ես լուռ հետևում էր, թե ինչպես են բանվորները տանից հանում համատեղ գումարներով գնված կահույքը և տեխնիկան։ Երկար նայելուց և մտածելուց հետո ասացի ամուսնուս․ «Հինգ տարի հետո կհանդիպենք և այդ ժամանակ ես նորից կունենամ ամեն ինչ»:
Անցավ հինգ տարի և մի օր դուռս թակեցին, զարմացա՝ հեռացած ամուսինս էր։ Նա կորցրել էր բացարձակա-պես ամեն ինչ: Նրա երիտասարդ կինը լքել էր իրեն նոր, երիտասարդ և հարուստի ընկերոջ համար, իսկ նախ-կին ամուսնուս մնացել էր միայն միայնությունը և հիվանդությունները․․․
Նրան թեյ լցրեցի: Այդ տարիների ընթացքում ես երկրորդ կրթություն էի ստացել, աշխատում էի երկու տեղ լի-ովին ապահովվելով և՛ ինձ, և՛ երեխաներիս: Ես արդեն ընկերություն էի անում մեկ այլ տղամարդու հետ․․․Բնակարանս հասցրել էի համալրել ամեն ինչով՝ կահույք, տեխնիկա, թանկարժեք գորգեր և այլն: Ես ոչնչից չէի վախենում, քանի որ երեխաներս կողքիս էին․․․
Նախկին ամուսինս նայում էր իր կողմից լքված ընտանիքին և չէր կարողանում որևէ բառ արտասանել: Երե-խաները նրան չէին ճանաչում, քանի որ անցել էր հինգ տարի՝ Կես մանկություն: Փոքրերը հյուրասենյակում գորգի վրա խաղում էին, իսկ մեծերը դասերն էին սովորում:
Նրանց համար նա միայն պատահական հյուր էր, ով եկել էր իրենց մորը այցի: Երբ թեյն վերջացավ, երեխաները նրան հարգանքով դռան տեղը ցույց տվեցին: Նա դուրս եկավ և երկար ժամանակ թափառեց հարևան փողոց-ներում ՝ երազելով վերադառնալ անցյալ և ուղղել իր սխալը: Բայց արդեն ուշ էր, շատ ուշ …
Հաճախ մարդիկ չեն կարողանում գնահատել այն, ինչ ունեն և դրա համար հետագայում շատ են զղջում․․․
