Հղիությունս պաշտպանելու համար պառկած էի հիվանդանոցում․ Իմ պալատում պառկած էր նաև մի աղջիկ, ում մոտ ամեն օր գալիս էր ամուսինը․ 20 տարի անց նորից հանդիպեցինք և հասկացա, որ․․․
Շատ տարիներ առաջ, երբ պիտ ի ունենայի առաջ նեկիս, պառ կած էի հիվանդա նոցում։ Պալա տում 12 հոգի էինք, այն ժամ անակ այդպես էր կարգը։ Բոլորս եր իտասարդ էինք, անհա մբեր սպասում էինք, բայց պիտի խոս տովանեմ, որ այնքան էլ լավ տեսք չունեինք։Հիվանդան ոցում ոչ հ այելի կ ար, ոչ էլ լոգա նք ընդունելու հնարավո րություն։ Բայց կար մի աղջիկ, անունը Գայանե, հենց իմ կողքի մահճակալն իր տեղը, բոլորից տգեղ էր՝ շատ գեր և այտուցված։
Մեր պալատն առաջին հար կում էր։ Բոլորիս ամուսին ները գալիս էին և մենք խոսում էինք պա տուհանից։ Այդ ընթացքում կարանտին էր, այնպես որ մեր բախտը բերել էր, որ շփվելու հնարավրություն ունենք։ Այդ ժամանակ գրեթե ոչ ոք մեքենա չուներ, մար դիկ մինչ ուշ ժամ աշ խատում էին, ոչ մեկի մոտ էլ ա մեն օր մարդ չէր գ ալիս, բացի Գայան եի ամուսնուց։
Նա գալիս էր ամեն երեկո, երբ արդեն մութ էր լինում, գալիս էր, նրանք միայն 2-3 բառ էին փո խանակում։ Ամու սինը նիհար էր, մի ոտքը կաղ, միշտ գլուխը կախ էր քայլում։ Փոքրիկ կաթս այով տաք ուտելիք էր բե րում կնոջը, վերցնում նախորդ օրվա կաթ սան և գնում։ Գայ անեն միշտ ինձ էլ էր հյուրա սիրում։ Մի օր նա ա սաց, որ տուն հասնելու համար ամուսինը պիտի 2 ժամ ճանապարհ գնա։Մենք միևնույն պալատում անցկացրեցինք գրեթե 10 օր և դրանից հետո այլևս չտեսանք իրար։
Անցավ 20 տարի։ Պատահաբար հանդիպեցի Գայանեին, մի անգամից ճանաչեցինք իրար։ Նա արդեն 3 երեխա ուներ և սպասում էր չորրորդին։ Այ նքան գեղեցիկ էր։ Գիրուկ, բայց գեղ եցիկ։ Մեքենա էլ ունեին, էլի շատ գեղե ցիկ։ Երեխաներն էլ բոլորը ժպտերես և առանձնացող։
Իսկ մեքենայի ղեկին նստած էր ամուսինը՝ էլի նիհար և կաղ ոտքով։ Հիշեցի այն փոքրիկ հին կաթսան․․․ Ու կր կին համոզվեցի, որ տղամարդու համար կարևոր է ոչ թե արտաքին գեղեցկությունը, այլ այն, ինչ նրա ներսում է։
Ինչպես որ այն կաթսայի ուտելիքն էր տաք մնում՝ նույն իսկ 2 ժամ ճանա պարհ անցնելուց հետո․․․Ճիշտ տղա մարդն էլ է մնում ջերմ, եթե նույնիսկ միասին մի ամբողջ կյանք անցնեք․․․
