Հուղարկավորության ժամանակ մի տղամարդ թռավ դագաղի վրա և սկսեց երգել։ Բոլորը ցնցված էին…մինչև որ պարզեցին պատճառը
Նրանք թաղում էին քառասունամյա մի տղամարդու՝ մի բարի, ուրախ մարդու, որը շատ շուտ էր մահացել։Գերեզմանոցում բոլորը հավ աքվել էին. ընտանիք, ընկերներ, գործընկերներ։ Մարդիկ լուռ կանգնած էին, ոմանք լաց էին լինում, մյուսները պարզապես չէին կարող անում հավատալ, թե ինչ է կատարվում։
Դագաղն արդեն գերեզմանի եզրին էր, երբ հանկարծ ներկաներից մեկը՝ սև բաճկոնով մի տղամարդ, առաջ եկավ։ Նա միկրոֆոնը բռնել էր։Առանց որևէ բառ ասելու՝ նա հանկարծակի ցատկեց դագաղի կափարիչի վրա։
Եվ հենց այդ պահին բարձրախոսներից սկսեց հնչել ուրախ, ռիթմիկ մեղեդի։Տղամարդը սկսեց երգել և պարել՝ հենց այնտեղ, գերեզմա նոցի կենտրոնում, ժպտալով, կարծես տոնակատարության ժամանակ։
Համախմբվածները ապշած էին։Ոմանք խաչակնքվեցին, մյուսները վրդովված շշնջացին.
«Ի՞նչ է անում։ Հուղարկավորություն է»։ Բայց տղամարդը շարունակեց՝ ոչ մեկին չնայելով։
Երբ երգն ավարտվեց, նա ցատկեց գետնին։ Մահացածի հարազատները վազեցին մոտ՝ պահանջելով բացատրություն։Նա ծանր շնչում էր, աչքերը փայլում էին արցունքներից։
«Ներիր ինձ…» — ասաց նա հանգիստ։ «Մենք լավագույն ընկերներ էինք։ Մի ժամանակ մենք խաղադրույք էինք կատարում. մեզանից ով առաջինը մահանա, նա, ով մնա, պետք է գա հուղարկավորությանը, երգի և պարի դագաղի վրա։
Այդ ժամանակ մենք ծիծաղեցինք՝ մտածելով, որ դա երբեք տեղի չի ունենա։ Բայց ես իմ խոսքը տվեցի… և չկարողացա խախտել այն»։
Լռություն տիրեց գերեզմանատանը։Ոմանք շրջվեցին, ոմանք սրբեցին աչքերը։Ուրախ երգը, որը մի պահ առաջ հայհոյանք էր թվում, հանկարծ դարձավ վերջնական հրաժեշտի՝ բարեկամության, հավատարմության և մինչև վերջ կատարված խոստման խորհրդանիշ։
