Ձեզ համար դայա՞կ եմ ինչ է․ Կարծես ամեն օր գործի եմ գալիս այստեղ․ Աշխատելու համար պետք է աշխատավարձ վճարել,-ասաց
սկեսուրս հարազատ թոռանը խնամելու համար․․․Ես լավ ընտանիք ունեմ, 33 տարեկան եմ, ամուսինս՝ 36, որդիս՝ 5: Սկեսուրս հիա-
նալի կին է, անցած տարի նրա 60 ամյակն էր: Ես և ամուսինս շատ ենք աշխատում:Աշխարհում տեղի ունեցող վերջին իրադարձութ-
յունների պատճառով աշխատավարձերը կտրուկնվազել են, իսկ ապրիլին, ընդհանուր առմամբ, գործազուրկ էինք, ուստի փողն այժմ
այնքան շատ չէ, որքան միշտ:
Ստիպված ենք մի փոքր խնայողություն անել զվարճանքների վրա: Իհա՛րկե, դա երեխային չի վերաբերում:Մանկապարտեզը փակ է,
իսկ սկեսուրս միշտ ուրախությամբ էր նստում թոռնուհու հետ:Մանկապարտեզից հաճախ էր նրան վերցնում, պահում մինչև մեր վե-
րադառնալը: Հաճախ էինք չորսով ընթրում: Բոլորովին վերջերս ինձ թվաց, որ նա փոխվել է: Չարացել է և դարձել ագրեսիվ:Իսկ վեր-
ջին անգամ ես ուղղակի սարսափեցի նրա խոսքերից:«Ի՞նչէ,ձեզ համար դայա՞կ եմ:Կարծես ամեն օր աշխատանքի եմ գալիս այստեղ:
Աշխատելու համար պետք է աշխատավարձ վճարել…»:
Ես նույնիսկ չգիտեի, որ կարող եմ նրան պատասխանել. «Մայրի՛կ, բայց Դուք տատիկ եք և պետք է նստե՛ք Ձեր հարազատ թոռնիկի
հետ…», — այսպես էի ուզում ասել, բայց ցնցող վիճակի պատճառով նույնիսկ լեզուս չպտտվեց: Հետո լռեցի:Կպատմեմ ամուսնուս
(նա այդ ժամանակ կողքիս չէր):Նա նույնիսկ չհավատաց ինձ,իսկ հետո այն իր ականջներով լսեց:Որոշ ժամանակ անց հայտնաբերե-
ցինք, որ մեր խնայողություններից որոշակի գումար է անհետացել:
Մենք միանգամից հասկացանք, թե որտեղ են դրանք կորել, այնուհետև սկեսուրս ասեց, որ՝ որպես «կանխավճար» է վերցրել … Դա
պարզապես անհեթեթություն էր… Հիմա սկեսուրս մեզ մոտ չի գալիս: Քույրս է նայում որդուս: Քանի դեռ համալսարանում դաս չկա,
իրեն կարող է դա թույլ տալ: Բայց հետո ինչ եմ անելու… ես չեմ հասկանում, գուցե իսկապես անհրաժեշտ է վճարել դրա համար …
Ի՞նչ եք կարծում: Եթե պետք է դայակ վարձեմ,ապա ավելի լավ չի՜ լինի վճարեմ սկեսրոջս…
