Ես ինքս մեծացել եմ գյուղում տատիկիս և պապիկիս հետ:Ծնողներս ինձ հունիսին բերեցին և ինձ տարան մի-այն օգոստոսի վերջին՝ դպրոցի համար:Եվ դա ինչ-որ չափով տարօրինակ չէր թվում:Որ նրանք ինձանից ազատ-վեցին ամառվա համար և նման բան: Հավանաբար, մեր ժամանակի երեխաների 80% -ը ամառն անցկացրել է գյուղում: Ես ինքս այս անգամ շատ էի սիրում:Առավոտյան տատիկն արթնացավ փնջերով և մի բաժակ թարմ կաթով: Պապիկը սունկ և հատապտուղներ հա-վաքելու համար գնաց անտառ: Եվ ամբողջ օրը մենք անցկաց-րեցինք հարևանի երեխաների հետ` զվարճանա-լով տարատեսակ խաղերով:Եվ դեռ ջերմությամբ և սարսափով հիշում եմ այդ ժամանակը:
Այնպես որ,ես չէի ուզում զավակներս զրկել այս հիշողություններից:Բայց ծնողներս ապրում են քաղաքում,և ա-մուսնուս ծնող ները երբեք մեզ չեն խանգարում:Նրանք իրենց որդուն կանչում են շաբաթական մի քանի անգամ, բայց ոչ ավելին:Ինչ-որ կերպ առաջին իսկ օրերից նրանք ինձ չէին սիրում: Բայց ես չէի պնդում: Մենք հազվա-դեպ էինք տեսնում իրար, ամեն ինչ հարմար էր բոլորին:«Բայց երեխաները դրա հետ կապ չունեն»,—մտածեցի ես:«Ինչո՞ւ նրանք պետք է տուժեն մեր հարաբերությունների պատճա ռով»: Եվ նա համաձայնեց ամուսնու առաջարկին `մեկ շա-բաթով նրանց գյուղ տեղափոխել:
Ավելին,քույրը իրեն էլ է տանում:Դա հաստատ ձանձրալի չի լինի:Միշտ անհանգստացնում էր ինձ մի փոքր, որ ամուսնուս ծնողները տարբեր վերաբերմունք ունեին թոռների նկատմամբ:Իր քրոջ երեխաների ծննդյան օրը, նրանք ոչ մի անգամ չէին բաց թողել: Չնայած «մերը» ընդամենը երեքն էր: Ավագ դուստրն արդեն 10 րոպե 10 տարեկան է:
Եվ նվերները, որ նրանք տվել են մեզ և քրոջս (նկատի ունեմ, որ նրանք տվել են երեխաներին) պարզապես հա-մեմատելի չեն:Բայց ես միշտ փորձում էի հեռացնել այդ մտքերը:Ամեն դեպքում,նրանք նույնպես թոռներ են:Եվ քիչ հավանական է, որ նրանք վիրավորեն իմ երեխաներին այնտեղ: Ավելին, նրանք լավ էին շփվում զարմիկների հետ:
Բայց այնպես է որ ես երբեք չեմ սխալվել:Արդեն երկրորդ օրը աղջիկս աչքերն արցունքներով զանգեց ինձ և խնդրեց, որ վերցնեմ: Եվ պատճառը պարզ էր: Ամենավատ խտրականությունը: Իմ երեխաներին թույլ չեն տվել N-I-H-E-G-O իրենց տանը:
Այն հասավ աբսուրդի: Երբ կրտսեր որդին (8 տարեկան) գնաց թփերից հաղարջ ուտելու, տատիկը բղավեց նրա վրա և պտտվեց:Մինչ այդ նա ինքն էր կոչ անում իր քրոջ երեխաներին պարտեզում հատապտուղներ ուտել:Իմ երեխաները քնում էին նույն հյուրասենյակի ընդհանուր հյուրասենյակում: Տղա և աղջիկ: Չնայած ննջարանն ուներ անվճար մահճակալներ: Եվ քրոջ երեխաները քնում էին մեկ այլ ննջասենյակում:
Հասնելով առաջին օրը նրանք ստիպեցին աղջկաս լվանալ հատակը,իսկ երկրորդ օրը բացեցին պատուհանը:Եվ քրոջ երեխաները, բնակա նաբար, հեռացել են: Չնայած նրանք նույն տարիքի են:Այս ամենը, իհարկե, երեխա-ների խոսքերից, և ինչ-որ տեղ նրանք կարող են զարդարել: Ես դրա հետ չեմ վիճում: Բայց երբ ես և ամուսինս այդ երեկո եկանք , նրա ծնողները ոչինչ չէին հերքում:
Ավելին, նրանք անկեղծորեն հավատում էին,որ դա նորմալ է և չեն հասկանում, թե ինչի համար են մեղադրվում: Բնականաբար, մենք այդ երեկո երեխաներին վերցրինք : Ամուսինս նաև ասաց նրանց, քանի դեռ չի լսել ներո-ղություն խնդրելու մասին, թող գան մեր դռան առաջ (այդ պահին ես նույնիսկ ժպտացի ինքս ինձ, քանի որ դա, իհարկե, չի վախեցնում նրանց.)
Դա այն է,ինչ տեղի է ունենում:Ես խոսեցի նաև իմ պապի և տատիկի հետ, մայրիկից ավելին, քան մայրս: Բայց դա երբեք չի հասել այդպիսի անհեթեթության: րբ ես այցելեցի նրանց,ես նույնպես որևէ արգելք չունեի:Իսկ Ձեր ընտանիքը? Ո՞ւմ ծնողներն են ավելի շատ շփվում ձեր երեխաների հետ:
