Ինձ շատ մտերիմ ընտանիքում վերջերս արտառոց մի դեպք եղավ։Ուրեմն զբոսանքից տուն եկավ 8-ամյա տղան բավականին կեղտոտ ու փոշոտ վիճակում։Բնականաբար, մայրն ուղարկեց լոգարան։ Որդին արդեն մեծ է և ինք-նուրույն է լողանում, բայց այդ օրը մայրական սիրտը ցանկացավ վերահսկել գործընթացը։
Լողանալու ընթացքում մայրը որդու թիակի վրա նկատում է կապտա-մանուշակագույն տարօրինակ գոյացութ-յուն։ Սարսափած կինը փորձում է կպնել ուռուցքին, սակայն որդին մի կողմ է քաշվում ու թույլ չի տալիս։ Գու-նատ մայրը դադարեցնում է լողացնելը, սրբիչով փաթաթում որդուն ու տանում սենյակ։ Շտապ օգնություն է կանչում։ Եթե կանչը երեխաների համար է, բժիշկներն ավելի շուտ են հասնում։
Մի խոսքով, երեխային ստուգում են, պինցետով փորփրում գոյացությունը, ասում, որ երևի ինչ-որ միջատի խայ-թոց է ու խորհուրդ են տալիս գնալ հիվանդանոց։Մայրը զանգում է ամուսնուն, աշխատանքից տուն կանչում, և նրանք երեքով շտապում են մանկական հիվանդանոց։Թերապևտը ընդունում է հիվանդին, տարօրինակ հայաց-քով չափում ընտանիքին։
—Մամա ջան, ինչի՞ եք այսքան ձգձգել։ Ինչ բացիթողի վիճակ է ձեր հարազատ երեխաների հանդեպ։ Անալիզ-ները ցույց կտան պատճառը, բայց ոչ մի լավ բանի մի սպասեք։
Մայրն ու հայրը արդեն կիսով չափ այն աշխարհում էին․․․ ինչպես կարող էր նման բան լինել․․․Թերապևտը նրանց ուղարկում է ուրիշ հիվանդանոց՝ ուռուցքաբանի մոտ։
Մայրը էլ չի կարողանում խոսել, հայրը իրեն դեռ մի կերպ զսպում է։ Պրոֆեսորը բացում է տղայի մեջքը, պա-հում լույսը, ձեռքով ստուգում ուռուցքը։ Հետո մի փայտիկ է վերցնում ու ․․․ գոյացությունը քաշում պոկում մեջ-քից։ Մայրը ուշագնաց է լինում, տղան գոռալով վազում է կաբինետում։
Պրոֆեսորը ուշքի է բերում կնոջը ու բարկացած հարցնում․
—Հարգելիս, ինչի՞ համար եք ինձ մոտ բերում մի երեխայի, ում մեջքին ծամոն է կպել ու ժամանակի ընթացքում ծածկվել կեղտի շերտով։ Ուշադիր եղեք, մայրիկ ջան։