Որքան հիշում եմ ինձ, մենք երբեք մշտական բնակության վայր չենք ունեցել, մշտա պես փոխում էինք վարձա-կալած բնակարանները։Երբ ես դարձա 5 տարեկան, մայրս ծանոթացավ հերթական տղամարդու հետ և ցանկա-ցավ լինել նրա կողքին, սակայն վեր ջինս պայման դրեց մորս առաջ․ ասաց, որ կամո ւսնանա հետը միայն այն դեպքում, եթե մայրս առանց երեխա լինի։
Դրանից էլ հեշտ բան։ Մայրիկս հավա քեց իմ իրերն ու փաս տաթղթերը, տարավ հորս տան մոտ և տվեց դռան զանգը։ Հենց ներսից ոտնաձայներ լսվեցին, նա արագ հեռա ցավ, իսկ ես մնացի դռան առաջ կանգնած։Հայրս միանգամից ճանաչեց ինձ, ներս թողեց։ Նա ուներ կին և երկու երեխա՝ աղջիկ և տղա, նրանք մոտավորապես իմ տարիքի էին։
Հայրս շատ սառն էր բոլոր երեխաների հանդեպ, իսկ ինձ էլ ուզում էր տանել մանկատուն։ Բայց նրա կինը թույլ չտվեց անել դա, ասաց, որ ես ոչ մի բանում մեղավոր չեմ։ Սուրբ կին է։ Այդպես մնացի հորս տանը։Մենք բոլորս վախենում էինք նրանից, երբ նա վերադառնում էր տուն, փակվում էինք սենյակում և լուռ նստում, կինն էլ չէր կարող հեռանալ, քանի որ գիտեր, որ սկզբունքներից ելնելով՝ նա ուղղակի չի տա երեխաներին։
Այդպես խեղճը դիմանում էր ամուսնու դավաճանություններին և հիստերիայի նոպաներին։Ժամանակի ընթաց-քում հորս կնոջը սկսեցի մայրիկ անվանել։ Նրա սերը մեզ համար մի աշխարհ էր․ նա այնքան քնքուշ էր, ջերմ և նուրբ, և այդքան տարիների ընթացքում երբեք չի ակնարկել, որ ես իր հարազատ երեխան չեմ։
Երբ հայրս ի վերջո հեռացավ տանից՝ իր հերթական սիրուհու մոտ, մենք բոլորս թեթևացած շունչ քաշեցինք։ Դա այն շրջանն էր, երբ մենք բոլորս ավարտում էինք դպրոցը և պատրաստվում քննություններին։ Չնայած նրան, որ հայրս այլևս մեզ հետ չէր ապրում, նա խոստացել էր վճարել մեր ուսման վարձը։ Բարեբախտաբար, նա պահեց իր խոստումը։
Մենք բոլորս էլ ընդո ւնվեցինք մեր նախընտրած բաժինները։ Սովորելո ւս տարիներին մահացավ հայրս։ Իր ամ-բողջ ունեցվածքը մնաց մեզ, նոր սիրո ւհու հետ չէր հասցրել ամուսնանալ։ Մենք սկսեցինք զբաղվել նրա բիզնե-սով, զարգացնել այն։ Որոշեցինք մասնաճյուղ բացել նաև Ռուսաստանում։ Ես առաջարկեցի մեր մորը մեզ հետ տանել, քույրս ու եղբայրս միայն կողմ էին։
Արդեն տանից դուրս էինք գալիս, պիտի գնայինք օդանավակայն,երբ մեր դռան առաջ հայտնվում է մի կին․․․ես նրան միանգամից ճանաչեցի․․․մայրս էր։ Նրա դիմագծերը տպվել էին մանկական հիշողությանս մեջ։
—Որդիս, ես եմ քո իսկական մայրը։ Մոռացե՞լ ես ինձ։ Թույլ տուր գրկեմ քեզ։
—Իհարկե, ես քեզ լավ եմ հիշո ւմ։ Հիշո ւմ եմ, ինչպես փախար դռան մոտից քո սիրեկանի մոտ՝ ինձ անծանոթ մարդկանց հետ միայնակ թողնելով։ Դու իմ մայրը չես, ահա իմ մայրը, նա հիմա մեզ հետ է գալիս։ Իսկ քեզ չեմ ուզում անգամ տեսնել։
Մայրս նա է,ով չի վախեցել հարազատի պես ընդունել և պահել օտար կնոջից ամուսնու երեխային, նա է, ով ինձ հանգստացրել է ամեն անգամ, երբ տխուր էի, մտահոգված, նա դիմացել է իմ բոլոր կամակորություններին և եր-բեք չի հիշեցրել այն մասին, որ իրականում նա չի իմ մայրը․․․Այժմ ես ամո ւսնացած եմ։ Մայրս ու կինս շատ լավ հարաբերություններ ունեն։ Մենք առանձին ենք ապրում, բայց շատ մոտ ենք իրար։ Մայրս հաճախ է այցելում իր երեխաներին և թոռներին։
ՄԱՅՐԻԿՍ՝ ԻՄ ՀՐԵՇՏԱԿՆ Է․․․
