Մայրս եկավ մեր տուն-գնաց, սկեսուրս բան էր նկատել, ասեց՝ բարձդ կհանես տնից, նոր կքնես․ Բարձս բարձրացրեցի ու․․․Ուղղակի շոկի մեջ եմ։Մամաս մեր տուն հաճախ չի գալիս- գնում, ու հենց այս շփումների պակասից էլ մենք՝ իմ ու ամուսնուս ընտանիքը՝ ներա ռյալ սկեսուրս ու սկեսրայրս, և նրանք՝ մայրս ու հայրս, բավական հեռվացել ենք։
Ի՞նչ արած․ կյանքն է ստիպում այդպես լինել,այդպիսին դառնալ։Մի խոսքով՝ երեկ մամաս էս տարի երրորդ անգամ եկել էր մեր տուն։ Մտավ սենյակս, որ հագնվի, սկեսուրս հետևից գնաց, ու երբ որ մամաս արդեն գնացել էր մեր տնից, եմկ էլ սկեսուրս մոտեցավ ինձ ու ասեց՝ մի բան եմ ասում, մոր նման եմ մոտենում, դրա համար չեմ լռում;
Ահը ընկավ սիրտս, ի՞նչ պիտի եղած լիներ։ Սկեսուրս ասաց՝ բան չեմ ասի,ուղղակի բարձդ կհանես տնից, նոր կքնես, չեմ ուզում, որ քեզ մի բան պատահի։Անհանգստացած գնացի, հանեցի բարձս ու ի՞նչ տեսնեմ։ Մամաս բարձիս տակ օծանելիք է դրել։
Մոռացե՞լ է, ի՞նչ է, որ ես ալերգիա ունեմ օծանելիքից։ Լավ, մա՞րդ էլ իր երեխու հանդեպ սենց բան անի։ Շնորհակալ եմ սկեսուրիս էսքան ուշադրության համար։ Տարա թափեցի էդ բարձը։