Մայրս լքեց մեզ ու հեռացավ ընտանիքից, երբ ես դեռ 10 տարեկան էի․․․Կյանքում չեմ մոռանա այդ օրը
Ծնողներս երբեք համերաշխ չեն եղել: Նույնիսկ փոքր հաս ակում հասկանում էի, որ նրանք միմյանց չեն սիրում: Եվ մի օր էլ, երբ 10 տարեկան էի, մայրս հավաքեց բոլոր իրերն ու հեռացավ տանից:Այդ ժամանակ հայրս աշխա-տանքի էր:
Մայրիկս իր հետ տարավ ամեն ինչ. կահույքը, հագուստը, նույնիսկ սպասքեղենի մեծ մասը: Ես մնացի միայնակ դատարկ տան մեջ…Ես գոռում և արտասվում էի, խնդրում էի, որ չգնա կամ ինձ էլ տանի:Հետո զանգեցի հորս և պատմեցի պատահածի մասին:
Նա չէր կարող աշխա տանքից շուտ դուրս գալ, բայց ասաց, որ փակեմ դռներն ու պատու հանները, և խոստա-ցավ, որ որ քան հնարա վոր է շուտ կվերադառնա:Նույնիսկ չգիտեմ ինչու, բայց այդ պահին հիշեցի համեղ բու-տերբրոդների մասին, որոնք հայրս շատ էր սիրում: Որոշեցի պատրաստել դրանցից հորս համար: Մի պլաստիկե ափսե գտա, մեջը դրեցի հացը:
Իսկ հետո լուռ նստեցի դռան մոտ և սկսեցի սպասել:Այդպես անցավ 4 ժամ: Երբ հայրիկս եկավ, նա ցնված էր՝ տեսնելով դատարկ տունը: Ես այդ պահին նրան մեկնեցի ափսեն և ասացի.
-Ես այն քեզ համար եմ պատրաստել:
Հայրիկս վերցրեց, նստեց կողքիս, և մենք միասին կերանք: Ես տեսնում էի, որ նա գործադրում է բոլոր ուժերը, որ միայն թե չարտասվի:
Այդ պահից անցել է 10 տարի:Հայրս մինչև հիմա երբեմն խոսում է այդ օրվա մասին:Նա ասում է,որ իմ այդ փոքր ժեստով թույլ չտվեցի, որ ինքն այդ օրը խելագարվի, և հենց ես եմ փրկել իր կյանքը:
