Մայրս 73 տարեկան է․․․ Նա ինձ մի տոպրակ տանձ է տալիս և կարծես ներողություն խնդրում
-Աղջիկս, տեսքից այնքան էլ լավը չեն, բայց շատ համեղ են, քաղցր են, գիտեմ, որ սիրում ես, վերցրու:
Ես վերցնում եմ: Ես վերցնում եմ մորս պատրաստած մածունը, որը «պատահաբար մնացել է սառնարանում և ոչ մեկի պետք չէ»: Նս
տում եմ մեքենաս, կրկին վերադառնում եմ քաղաք: Անդադար ինչ-որ տեղ եմ գնում…անվերջանալի գործեր…աշխատավայրում խն
դիրներ…Ժամանակ առ ժամանակ փորձում եմ զանգել մորս կամ գնալ գյուղ՝ նրան տեսնելու: Հետս համեղ մի բան եմ բերում, մնում
եմ 2 ժամ, նորից հեռանում եմ՝ նայելով մորս թախծոտ աչքերին:
Մայրս միշտ պարտադիր ասում է, որ բարակ եմ հագնված, պարանոցս բաց է, դրա համար էլ հաճախ եմ հիվանդանում: Վերջում էլ
համբուրում և համաձայնվում է ինձ հետ, որ կյանքն իսկապես բարդ է և այնքան էլ հեշտ չէ ավելի շատ գալ:Միմյանցից 40 կիլոմետր
հեռավորության վրա ենք ապրում:
Վերջերս սկսել եմ ամեն օր զանգել մորս, լսում եմ նրա պատմությունները, որ կանաչին լավ չի աճել, բայց ահա խնձորի պակաս այս
տարի չկա, հարևանուհու աղջիկն է ամուսնացել,մորաքրոջս տղայի կնոջ մայրն է հիվանդացել…Ինձ այդ ամենը հետաքրքիր չէ, բայց
համբերատար լսում եմ, գիտեմ, որ մորս համար դա շատ կարևոր է:Երբ նա շատ է սկսում գանգատվել, ասում եմ, որ վերջ տա, իսկ
նա էլ տխուր պատասպանում է.
-Էլ ում բողոքե՞մ, եթե ոչ քեզ…
Ես այդ պահին ինձ իսկական տականք եմ զգում: Պատահում է, որ երբեմն չեմ դիմանում կարոտին, շտապում եմ նրա մոտ…մինչև
հասնում եմ, մայրս ինձ համար իմ սիրած ձուկն է պատրաստած լինում…
Նրա տունը միշտ մաքուր է, տաք, կարծես չկան խնդիրներ…Մայրիկ ջան, խնդրում եմ քեզ, միայն թե երկար ապրիր, ես չգիտեմ, թե
ինչ է նշանակում ցանկանալ, բայց չկարողանալ լսել քո ձայնը…գալ քո տուն, բայց քեզ չտեսնել….վախենում եմ մնալ առանց քո ջեր-
մության:
