Մանկավարժների ու ուսուցիչների հանդեպ առանձնահատուկ հարգանք ունեմ, բայց երեկ հազիվ ինձ զսպեցի, որ դասվարին մի քանի «սիրուն» խոսք չասեմ․․․
Մի քանի օր առաջ աղջկաս դաս արանում ծնողական ժողով էր: Ես աշխատ անքից հետո գնացի մի քանի րոպե ուշացումով: Ներս մտա, քննարկվում էին ընթացիկ հարցեր: Դաս վարը խոսում էր երեխ աների առաջադիմութ-յան, կարգապահության մասին: «…Քննար կվում էին մի շարք հարցեր կապված դասագրքերին խնամքով վերա-բերվելու հետ:Դաս վարը սկսեց խոսել երեխա ներին ճիշտ դաստի արակելու մասին, որ նրանք կյան քում լավ մարդ դառնան: Ծնողներից մեկը խոսեց.
-Առաջարկում եմ դպրոցում անապահովներին սնո ւնդ բաժանել: Դասվարը գլխով համաձայնության նշան արեց և ասաց, որ ինքն էլ է այդպես կարծում: Ծնող ներից մեկն ասաց.
-Իսկ ես կարծում եմ, որ դժվար չէ տա նից մի փոքր ավել սնունդ ուղար կել և թող երեխաները կիսվեն իրար հետ ուտելիքով,այդպես նրանք ավելի կմտեր մանան,բացի այդ ճիշտ չի լինի,որ նրանց ներկայությամբ նրանց սնունդ բաժանվի որպես անապ ահով ընտանիքի երեխա:
-Դա ճիշտ չի լինի, այդպես երեխան կս ովորի ապրել ուրիշի հաշ վին, նրա համար պետք է հոգ տանի սեփական ծնողը, ոչ ոք պար տավոր չէ մտածել ուրիշի երե խայի մասին, — ասաց դաս վարը և շրջ վելով տղա ներից մեկի մայրիկին ասաց,
-Ես զարմանում եմ, ձեր որդին երբեք իր հետ նախ աճաշ չի բերում, նա միշտ սնվո ւմ է ուրիշ երեխաների հաշ-վին, նախորդ օրը ես տեսա, թե ինչպես նա ամբողջո ւթյամբ կերավ դասըն կերոջ թխված քաբլիթը, նրան միշտ կոնֆետ են տալիս, մինչև երբ պետք է այդպես շարու նակվի: Ես չդիմացա և ասացի.
-Բայց չէ որ դուք էիք ասում, որ առաջին հեր թին պետք է լավ մարդ մեծա նան և եթե նրանք հոգա տար ու ուշա-դիր չլինեն մեկը մյուսի նկատմամբ ինչպես կարող են լավ մարդ լինել: Եվ ես, չնայած լեզվ աբան չեմ, բայց գիտեմ որ ընկեր բառն առա ջացել է միա սին ուտել բառերից՝ ընդ կեր, ընդհա նուր ուտել բառ երից: Տղայի մայրը լուռ նստել էր, նա կարմրել էր ամոթից և չգիտեր ինչ անել: Ես նկատեցի, որ արցունքներն է սրբում:
-Ներ եցեք, այլևս չի կրկնվի, ես չգիտեի,- ասաց նա, — իմ տղան ինձ ոչինչ չի ասել:
-Դուք չեք հետաքրքրվում ձեր տղայով, — կոպտ եց նրան ուսուցչո ւհին, — ես ձեզ երբեք դպր ոցում չեմ տեսել:
-Ես աշխատում եմ երկու հերթափոխով և նրան գրեթե չեմ տեսնում, — ասաց այդ տղայի մայրը, — ես նրան գրեթե չեմ տեսնում, նրա խնամքով զբաղվում է 87-ամյա հիվանդ մայրս:
Ես տուն եկա շատ զայրացած, ինչպես կարող էր դասվարն այդքան աննրբ անկատ լինել, ինչ պես կարող էր այդ-պես վիրավորել ծնողին,և միթե նա չի հետաքրքրվում իր աշակերտներով,տեղյակ չէ նրանց կյանքից: Ես դստերս ասացի, որ ամեն օր նրա հետ երկու հոգու բաժին կդնեմ, որպեսզի նա այդ տղայի հետ մի ասին նախա ճաշի և խնդրեցի այնպես անել, որ ոչ ոք, նույնիսկ դաս վարը չնկատի: Ես ոչ մի կերպ չեմ կիսում դասվարի տեսակետը և կարծում եմ, որ ճիշտ եմ:
