Մանկատան սանը որnշեց գնալ այն տnւնը, nրը նա ժառանգել էր իր մահացած մnրից,բայց․․․Երբ մտավ ներս, զարմանքից ուղղակի ապ շեց։Նա գիտեր, որ մայրն այլևս կենդանի չէ։ Տղան չգիտեր, թե ինչ վիճակում է բնակարանը, բայց հույս ուներ, որ գոնե ինչ-որ տանիք կունենա իր գլ խին։ Տունը մնում էր առաջվա պես։ Վարդանը մի վայրկյան զգաց դե ժավյու:
Նա խորը շունչ քաշեց ու շարժվեց դեպի դուռը։ Ի զարմանս նրա՝ այն բաց էր. -Այստեղ մարդ կա: Վարդանին բոլորովին դուր չէր գալիս այն միտքը, որ տունը անօ թևանների համար կարող էր կացարան դարձած լինել: Նա ներս մտավ ու շուրջը նայեց։Նա տեսավ, որ ներ սում ամեն ինչ կարգին է: Նա որոշեց բարձրանալ աստիճաններով դեպի ձեղնահարկ։
Մեկ այլ հյուրասենյակ կար։ Բայց աստիճանների ճանապարհին տեսավ մի երիտասարդ աղջկա, որն իջնում էր ձեղնահարկից։ Սկզբում նա չնկատեց Վարդանին, իսկ հետո վա խեցավ և գոռաց ամբողջ տնով մեկ։Չգիտես ինչու, Վարդանին աներևակայելի զվարճացրեց անծանոթի նման արձագանքը: Բայց հետո պարզվեց, որ այդ աղջկա անունը Սյուզի է և նա նույնպես որբ է։
Գյուղի տեղի տնտեսվարը շատ երիտասարդ էր և որոշել էր, որ տունը ոչ մեկին չի պատկանում, ուստի նա թույլ էր տվել Սյուզիին բնակ վել այնտեղ. -Մի անհանգստացիր, ես քեզ չեմ վտարի, — վստահեցրեց Վարդանն անծանոթուհուն, — մենք երկուսս էլ լավ գիտենք, թե ինչ է որբ լինելը:
Այսպիսով, նրանք կարգավորեցին տան հարցը և սկսեցին միասին ապրել։ Վարդանն անմիջապես հասկացավ, որ Սյուզին շատ քաղցր է և բարի:Գեղեցիկ հին տունը վերանորոգեցին։
Սյուզին տան շուրջը շատ գեղեցիկ ծաղիկներ էր տնկել։ Մի քանի տարի անց հաշտ ու համերաշխ ընտանիքում երկվորյակներ ծնվեցին։ Վարդանը միայն հիմա հասկացավ, թե որքան բախտավոր էր այդ օրը, երբ իր արտաքինով վա խեցրեց գեղեցկուհի անծանոթուհի Սյու զիին:
