Մանկատնից դուրս գալուց հետո երկար փնտրեցի, բայց գտա մորս, իսկ նա․․․Նա անգամ իմ անունը չէր հիշում։Տղան, որը մեծացել էր մանկատանը, չզայրանալով աշխարհի վրա մեծանալով նա փնտրեց ու գտավ իր մորը:Բայց երկար սպասված հանդիպումը հիաս-թափություն է առաջացրեցնում: Քիչ հավանականություն կա, որ որևէ մեկը վիճարկի, որ մեր մոլոր ակի փոքրիկ բնակիչներն ունեն ամենամեծ սրտերը:
Մեծահասակները հաճախ չեն ներում միմյանց այնպիսի մանրուքներ, որոնց վրա Դուք նույնիսկ կարող եք ծիծաղել։ Բայց երեխանե-րը կարողանում են մեծահասակներին ներել անգամ ամենալուրջ մեղքերը ՝ չեն հրաժարվում, չեն մոռանում և նույնիսկ փորձում են օգնել:Մեր պատմությունը նույնպես այս մասին է:
Սրտի փոխարեն մի քար ունեցող մոր և նրա որդու մասին, որն ունենալով ծնող մեծացել է մանկատանը: Եվ երբ նա մեծացավ գնաց փնտրելու աշխարհի ամենամտերիմ և սիրելի անձնավորությանը՝ այդպես էր թվում նրան այդ ժամա նակ։ Անտոշկան ընկել էր ման-կատուն, երբ վեց տարեկան էր: Նա իր ամբողջ մանկո ւթյունն անց կացրել է կեղտոտ սենյա կում ՝ բավա րար չափով չուտելով և հա-մարյա փողոց դուրս չգալով: Իսկ մայրը խմել և մոռացել էր, որ ինքն ունի որդի և որոշ պար տականություններ:Նիհա րած <<Մաուգ-լուն>> մեծ և վախեցած աչքերով, խնամակալության մարմինները տարան տնից այն բանից հետո,երբ նրա մորը զրկեցին ծնողական իրավունքներից:
Օտար մորաքույրներն ու հորեղբայրները հավատում էին, որ նրանք պարզապես փրկել են տղային սովից: Բայց Անտոնը շատ երկար ու դժվարությամբ ընտելացավ մանկատանը: Թող տանը սո ված ու կե ղտոտ լինի, թող մայրը միշտ հարբած և զայրացած լինի, բայց նա ուզում էր գնալ այնտեց` իր սիրելի ննջասենյակը:Անցան տարիներ: Անտոնը մեծացավ և դուրս եկավ մանկատնից, գնաց սովորե-լու, հետո աշխատանք ստացավ: Նա գիտեր, որ կյանքում նա կարող է միայն ինքն իրեն ապավինել:Եվ նա հասկանում էր, որ մանկա-տանը միայն որբ երեխաները չեն հայտնվում, նա գիտեր, որ ինչ-որ տեղ ապրում է իր մայրը:
Նրան, որին տղան սպասում էր այսքան տարիներ: Եվ վերջապես որոշեց ինքնուրույն գտնել մորը՝ չնայ ած նրան, որ հասկանում էր, թե ով է «վիշտ-մայրը», և թե ինչու է նա հայտնվել մանկատանը: Անտոնը չէր ցանկանում նախատել կամ քննադատել իր մորը: Պար-զապես ուզում էր գտնել նրան: Մի գուցե նա ոչ մի օգնղ չունենալով այժմ ունի աջակ ցության կարիք։Անտոնին անհրաժեշտ էր շատ ուժ, համբերություն և ժամանակ, որպեսզի կարողանա գտնել մորը, որն արդեն երկար ժամանակ էր, որ չէր ապրում նախկին հաս-ցեում:
Ինչպես պարզվեց, նա ապրում էր արվարձաններում՝ մի փլված տան մեջ, որն ըստ երևույթին վաղուց էր այդ վիճակում: Անտոնը եր-կար թակում էր գրեթե կոտռված դուռը, թակում և անհանգստանում էր, թե ինչպիսին կլինի իր մայրը, և վերջապես դուռը թեթևակի բացվեց: Հյուրին նայեց մի կնճռոտ տարեց կին։
-Ինձ ասացին, որ ես կարող եմ այստեղ գտնել Աննային,
-Անտոնն ասաց իր մոր անունը։
-Ես եմ Աննան, — ժպտաց ծեր կինը,
-Իսկ դու ով ես,- Անտոնը ցնցվեց:
Նա գիտեր, որ իր մայրը այժմ պետք է լինի մոտ քառա սուն տարեկան: Իսկ այստեղ…
Բայց նա ասաց այն, ինչ ուզում էր. «Բարև, մայրիկ»: Ծեր կնոջ աչքերն ասես մի փոքր կյանքի կոչվեցին, նա կարծես փորձում էր ինչ-որ բան հիշել: Ըստ երևույթին հիշեց․ « Դու պատահմամբ հո չե՜ս փախել մանկատնից», — հարցրեց նա:
«Մայրիկ, ես վաղուց եմ մեծացել, ապրում եմ առանձին և ունեմ աշխատանք»: «Աշխ ատանք» բառից տիկնոջ տեսքը կյանքի կոչվեց: Նա թույլ տվեց, որպեսզի հյուրը ներս մտնի, բայց միայն հարցնում էր. «Դու աշխատո՞ւմ ես>>, <<Գումար վաս տակո՞ւմ ես>> , <<Դա նշանակում, որ քեզ մոտ կա գումար>>։
-Դու ունես օգնության կարի՜ք,- անհանգստացավ որդին։
-Այո, ես հիվանդացել եմ, իսկ դեղամիջոցի համար գումարս չի բավարարում, — պատասխանեց մայրը,
-Ասա այն, ինչ քեզ հարկավոր է, ես կբերեմ դեղատնից,- ասաց տղան ։
-Դու ավելի լավ է գումարը տուր ինձ, ես անձամբ կգնեմ։ Անտոնը իր բաճկոնից հանեց գումարը,որը մոր ձեռքը հմտորեն բռնելով ան-միջապես անհետացավ դռան արանքում, որից հետո … դուռը փակվեց: Զար մացած Ան տոնը մի քանի րոպե տեղում կանգնած մը-նաց, և վերջապես որոշեց հեռանալ: Բայց հազիվ մանկան պես մի քանի քայլ անելով, հանկարծ նորից բացվեց դուռը: Նույն կոպիտ, հարբած ձայնը հարցրեց.
«Հե ,յ, ինչ է քո անունը և ինչու ես եկել»: Անտոնը տխուր ժպտաց մորը … Ո՝չ, նա ժպտաց այդ օտար կնջը և լուռ հեռացավ դեպի իր սեփական կյանքը, որտեղ նա ապագայում կունենա ամեն ինչ: Թե՛ ընտանիքը, և թե՛ երեխաները: Երեխաներ, որոնց նա երբեք ցավ չի պատճառի: Անտոնը շատ կփորձի նրանց դարձնել ամենաերջանիկն աշխարհում …
