Մեկ տարի առաջ սկեսուրս սկսեց իրեն անհասկանալի տարօրինակ պահել, անընդհատ արտասվում էր․ Ես ու ամուսինս նրան հանգստացնում էիյնք, բայց․․․
Երբ սկեսրայրս մահացավ, ես ու ամուսինս տեղափոխվեցինք սկե սուրիս տուն։ Խեղճ կինը չէր ուզում միայնակ մնալ։ Ամուսնուս մոր հետ միշտ շատ լավ հարաբե րություններ ենք ունեցել, կարելի է ասել, ընկերուհիներ էինք։ Հանգիստ ու խաղաղ էինք ապրում։Միայն թե մոտ 1 տարի անց սկե սուրս սկսեց իրեն տար օրինակ պահել։ Հա-ճախ արտասվում էր և ասում, որ շուտով մահանալու է։
Ես ու ամուսինս ամեն կերպ հանգստացնում էինք նրան, համոզում,որ նման բան չի լինի, պետք չէ մտա ծել դրա մասին։Այդ պահին ես ու ամուսինս արդեն 4 տարի փորձում էինք երեխա ունենալ, սակայն ամեն ինչ ապարդյուն էր։ Ես սկեսուրիս համոզում էի, որ շուտով երեխա կունենանք, նա դեռ պիտի խն ամի թոռնիկին,որ 65 տարեկա-նում կյանքը դեռ առջևում է։
Նշեմ, որ սկեսուրս աշխատասեր կին էր։ Առավոտյան մեզանից շուտ էր արթնանում, քանիսին էլ վեր կենայինք, նախաճաշը պատրաստ էր լինում։ Սկեսուրիս հետ ապրելու ընթացքում ոչ մի օր չի եղել, որ քաղցած գնանք աշ-խատանքի։ Մի օր էլ առավոտ յան արթնացա, որ ջուր խմեմ և տեսա, որ սեղանին ոչինչ չկա։ Կար ծեցի, թե սկե-սուրս քնած է դեռ, սակայն հետո նկատեցի նրան․ մի անկյունում նստած արտասվում էր։
Մոտեցա, գրկեցի, ասում եմ․
-Ի՞նչ է պատահել։
Նա նայեց ինձ ու ասաց․
-Մահացել եմ ես, Աստղիկ ջան, մահացել եմ։
Ես այնքան վախեցա, վազեցի սենյակ, ամուսնուս արթնացրեցի ու նորից հետ եկանք սկեսուրիս մոտ, իսկ նա էլ չէր շնչում․․․Նույն գիշեր ես երազ տեսա․ սկե սուրս եկավ ինձ մոտ, մաք րեց արցունքներս, ձեռքը դրեց ուսիս ու շշնջալով ասաց․
-Մի լացիր, աղջիկս։ Ես պիտի գնայի, որ տեղս զիջեի դստերդ։ Հոգ տար նրա ու որդուս մասին․․․
Սկեսուրիս հեռանալուց 15 օր անց իմացա, որ հղի եմ։ Մի քանի ամսից ճիշտ ժամկետին ծնվեց մեր այդքան եր-կար սպասված առաջնեկը՝աղջիկս,նրան սկեսուրիս անունը տվեցին՝ Անահիտ։Ես դեռ երկար ժամանակ էի տխ-րում սկեսուրիս կորցնելու հա մար, բայց նաև շնորհա կալ եմ նրան, որ այդ կերպ մեզ առողջ երե խա նվիրեց․․․ կարծում եմ, նա մեզ տեսնում ու ուրախանում է․․․
