Մենեջերը, առանց իմանալու թե ով է նա, ռեստորանից դուրս շպրտեց մի կնոջ, բայց․․․Հաջորդ օրը նա ամենից շատ զղջաց դրա համ ար, քան իր կյանքում կատարած որևէ արարքի համար
Այդ երեկոյան ռեստորանը լեփ-լեցուն էր։ Հաճախորդները բողոքում էին երկար սպասելուց, մատուցողները շտապում էին սեղանների միջև, իսկ մենեջերը խելագարվել էր։ Նրա նյարդայնությունը սահմաններ չուներ. անձնակազմին աջակցելու փոխարեն, նա հարձակվեց բոլոր տեսածների վրա։
Երբ դռան մոտ հայտնվեց թաց վերարկուով մի տարեց կին, ամեն ինչ շատ արագ տեղի ունեցավ։ Նա լուռ թույլտվություն խնդրեց սպա սել անձրևի ավարտին՝ խոստանալով գոնե մի բաժակ թեյ պատվիրել։ Բայց մենեջերը նույնիսկ չլսեց։
«Սա ապաստարան չէ», — կտրուկ ասաց նա։ «Հյուրերը կարող են սխալ հասկանալ ձեր ներկայությունը։ Խնդրում եմ, հեռացեք»։
Կինը պարզապես լարված ժպտաց և, գլխով անելով, դուրս եկավ հեղեղատարափ անձրևի տակ։ Մենեջերը, թեթևացած, փակեց դուռը իր ետևից՝ նույնիսկ չմտածելով, որ իր արարքը վնասել էր իր սեփական հեղինակությունը։
Հաջորդ օրը նա մտավ ճաշասենյակ, մռայլորեն շփելով քունքերը անքուն գիշերից հետո, և սառեց։ Նույն կինը նստած էր անկյունում գտ նվող սեղանի մոտ։ Բայց հիմա նա մենակ չէր. նրա դիմաց, ուրախ ծիծաղելով, նստած էր ռեստորանի տերը։
Ղեկավարի դեմքի արտահայտությունը սառավ։ Նրանց ծիծաղը մարեց, և տերը ձեռքով արեց։«Ծանոթացեք նրա հետ», — ասաց նա, երբ մենեջերը մոտեցավ։ «Սա Լինդան է։ Նա ոչ միայն մեր վաղեմի գործընկերն է, այլև այն մարդը, որի հետ ես խորհրդակցում եմ ամե նակարևոր գործարար հարցերում։ Երեկ նա որոշեց աննկատ մտնել… և տեսնել, թե ինչպես են հյուրերին դիմավորում մեր հաստատ ությունում»։
Ղեկավարի սիրտը սեղմվեց։ Յուրաքանչյուր բառ նրան ավելի ուժեղ հարվածեց, քան ցանկացած ճիչ։ Երեկ նրա արած ամեն ինչ լիովին ցուցադրական էր։ Նրա անքաղաքավարությունը պարզապես սխալ չէր, այլ լիակատար ոչ պրոֆեսիոնալիզմի դրսևորում։
«Դուք պետք է հասկանաք», — շարունակեց տերը, — «որ ռեստորանի իրական որակը որոշվում է ոչ թե ուտելիքով կամ ձևավորմամբ, այլ նրանով, թե ինչպես ենք մենք ողջունում մարդկանց։ Ցանկացած մարդու։ Նույնիսկ նրանց, ովքեր աննշան են թվում։
Քաղաքավարությունն ու հարգանքը մեր հիմքն են։ Դուք խախտեցիք այն»։Լինդան մեղմ նայեց նրան, բայց նրա հայացքում դատողությ ուն չկար՝ միայն փաստի արձանագրում։
Ղեկավարը անխոս գլխով արեց։ Ամոթը խառնվել էր սառը վախի հետ. նա գիտեր, որ նման սխալի համար կարող էր ամեն ինչ կորցնել։
Երբ նա դուրս եկավ գրասենյակից, ռեստորանը թվում էր բոլորովին այլ վայր։ Յուրաքանչյուր դուռ, յուրաքանչյուր աթոռ նրան հիշեց նում էր երեկվա մասին։ Եվ այդ օրվանից նա դաս քաղեց. երբեմն մեկ բառը կամ մեկ շարժումը որոշում է ոչ միայն հյուրերի, այլև ձեր սեփական ճակատագիրը։
