Մենք գյուղից ենք, բայց աղջիկս քաղաքում էր դպրոց գնում. Վիպուսկնոյի օրը սիրուն հագնվել էինք էրկուսս էլ ու գնացել. կողքից որ լսեցինք, թե էրեխեքն ու ծնողները ինչ էին խոսում մեր մասին, լացելով դուրս ենք էկել ըտեղից․․․
Մենք խուլ գյուղում ենք ապրում, բայց ես ու մարդս ամեն բան արել ենք միշտ, որ աղջիկս գյուղից դուրս գա, ուսում ստանա ու իրան տարել ենք քաղաքի դպրոց, ինչքան էլ որ դժվար էր մեր համար:
Աղջկաս միշտ ձեռ են առել էրեխեքը, որ գյուղիցա, ծիծաղացել են հագածի վրա ու դրանից էրեխես շատ էր նեղվում: Էն օրն էլ վիպ ուսկնոյն էր էրեխեքի, ավարտել էին: Մենք էլ սիրուն հագնվեցինք, սարքվեցինք, գնացինք: Սաղ զարմացած մեզ էին նայում, աչքները չորս արած, բայց շատ պատահական լսեցինք, թե էրեխեքն ու ծնողները ինչեր էին խոսում մեր մասին:
Ասում էին՝ մեկ ա ինչքան էլ սարքվեն, ինչ էլ հագնեն, նույն անճաշակ են: Թողել էրկուսս էլ լացելով ըտեղից դուրս ենք էկել, նենց վիր ավորական էր էտ ամեն ինչը: Էլ չեմ ասում, թե էրեխես ինչ վատ էր զգում ինձ: Քանի օր ա ուշքի չի գալիս:
Ես էս ամեն ինչը բայց սենց չեմ թողի, հլը սաղի հարցերը լուծելու եմ:
