Առաջին ժամադրությունը, նրանով հետաքրքրվելու շրջանը, կյանքը մեկ հարկի տակ … Թվում է, թե ամուսնութ-յունը պետք է դառնար այս շղթայի տրամաբանական շարունակությունը: Բայց ոչ բոլորն են այդպես մտածում: Մեր ընթերցողը վաղուց է որոշել, որ անձնագրի կնիքը նրան պետք չէ: Նրա պատճառաբանությունը հասուն է և ուժեղ:
Ես և իմ զուգընկերը միասին ենք 13 տարի, բայց մենք չենք պատրաստվում օրինականացնել մեր հարաբերութ-յունները: Մեր ընկերներից շատերն են կապում ամուսնության հանգույցը, բայց մենք ունենք բոլորովին այլ ծրա-գրեր: Մենք չենք հետաձգում մեր ամուսնությունը, այլ որոշել ենք պարզապես չմտնել այդ ուղությամբ:
Ամուսնությունը մեզ ոչ մի կարևոր բան չի տա․
Ինձ համար դժվար է պատկերացնել, թե ինչ օգուտ կարող է տալ ամուսնությունը կյանքին: 13 տարվա հարա-բերություններից հետո ես և Անդրեյը միասին տեսնում ենք ապագան: Ամուսնությունը չի դառնա լրացուցիչ պաշտպանություն հարաբերությունների համար, դա չի հեշտացնի երեխաների կյանքը, մենք պարզապես չենք պատրաստվում այն սկսել: Դա մեզնից ոչ մեկին չի տա ֆինանսական կայունություն, քանի որ դեռահասութ-յունից ի վեր մենք արդեն կիսել ենք բոլոր ծախսերը կիսով չափ:
Հարսանիքը կլինի ժամանակի և փողի վատնում․
Ամուսնության գրանցումը պահանջում է պետական տուրքի վճարում. Դա աննշան է, բայց հարսանիքի արժեքը կարող է նախատեսվածից ավելանալ, և ո՛չ իմ զուգընկերը, ո՛չ էլ ես, չունենք հարուստ ծնողները, ովքեր կարող են օգնել մեզ գումարի հարցերով։
Ես և Անդրեյը առաջին հերթին մտածում ենք մեր կարիերայի մասին, մենք նախատեսում ենք հիմնել մեր սեփա-կան բիզնեսը, պետք է վարկեր վճարենք, ռացիոնալ կերպով գումար ներդնենք և խնայենք այն՝ հարմարավետ և հետաքրքիր կյանքի համար:
Ես չեմ կարող գտնել նույնիսկ մեկ պատճառ հարսանիք կազմակերպելու համար: Մեր ընկերներն ու հարազատ-ները գիտեն, որ մենք սիրում ենք միմյանց: Եթե մենք հանկարծ որոշենք տոնել դա, ապա մենք պարզապես ե-րեկույթ կկազմակերպենք:
Եվ, իհարկե, չպետք է մոռանանք հարսանեկան մատանիների խենթ գների մասին: Այս գումարը, թերևս, բավա-րար կլիներ վարկի մնացորդը մարելու կամ բնակարանի վարձը վճարելու համար՝ այն էլ մի քանի ամսով: Իմ կարծիքով, երկու տարբերակն էլ շատ ավելի ռոմանտիկ են, քան Ձեր մատի վրա եղած փայլուն քարը:
Ընկերների և հարազատների համար սա հավելյալ ծախս է և դժվարություն․
Իմ փորձով ՝ այլ մարդկանց հարսանիքներին ստիպված ենք շատ ժամանակ և գումար ծախսել: Մեր ընկերները վարկեր են վճարում և փորձում են կազմակերպել իրենց կյանքը: Ծնողները հազիվ թե բավարար փող ունենան հաշիվները վճարելու համար: Մենք բացարձակապես չենք ցանկանում ստիպել նրանց գումար ծախսել հագուս-տի և նվերների վրա: Իհարկե, լավ կլիներ երեկույթ անցկացնել բոլոր ընկերների և հարազատների հետ, բայց ավելի լավ է, որ մենք պարզապես նրանց հրավիրենք երեկույթների՝ բնության գրկում:
Մենք երկուսս էլ մեծացել ենք ոչ ամբողջական ընտանիքներում․
Մենք չենք կորցրել սիրո հանդեպ հավատը ՝ ծնողների բաժանման պատճառով: Փոխարենը հասկացանք, թե ինչեր չպետք է անենք: Հասկացանք, որ ամուսնությունը քիչ բան է նշանակում, քանի որ միշտ էլ կարող ես ա-մուսնալուծվել, դա չի երաշխավորում միասին և երջանիկ կյանք:
Հորեղբայրս և մորաքույրս արդեն 30 տարի է, ինչ միասին են ապրում և պաշտոնապես ամուսնացած չեն: Հայրս հինգ տարի է, ինչ ապրում է իր ընկերուհու հետ և շատ ավելի երջանիկ է նրա հետ, քան երբ ամուսնացած էր մորս հետ: Իրավիճակը տարբեր է, բայց, իմ փորձով, ամուսնությունը կամ դրա բացակայությունը չեն ազդում հարաբերությունների բարեկեցության վրա:
Մենք չենք մտածում սոցիալական նորմերի մասին․
Ամուսնանալ միայն այն պատճառով, որ դա անհրաժեշտ է: Ես չեմ մտածում, թե ինչպես են անում մնացածները: Փորձում եմ ամեն ինչի մեջ առաջնորդվել իմ իսկ նպատակներով և համոզմունքներով: Մենք չենք ատում ամուս-նությունը որպես այդպիսին և դեմ չենք ամուսնացած զույգերին:Ավելին,իմ զուգընկերը հարսանեկան լուսանկա-րիչ է և սիրում է իր գործը:
