Մի՞թե այդպես կարելի է․Հարազատ դուստրը անցնում է հիվանդ տարեց հոր կողքով և նույնիսկ չի էլ բարևում․․․
Սովորա կան ընտա նիք էին. ամուսիններ էին, ունեին 5 տա րեկան աղջիկ: Ամու սինը որ դի էր ու զում, բայց նրանց մոտ չէր ստացվում: Տարիներն անցնում էին, և վերջապես 43 տարեկանում ծնվում է երկար սպասված տղա երեխան: Բայց ուրախությունը երկար չտևեց:
Երեխայի «աուտիզմ» ախտո րոշումը կոտրեց ընտա նիքի երջանկություն:Լիար ժեք ապա քինում ոչ ոք չէր ե-րաշխ ավորում, միայն կայուն վիճակը պահ պանող թերապիա: Կինը դուրս եկավ աշխա տանքից, մեծ տունը վաճառեցին, գնեցին 1 սենյա կանոց, որ գումար ունենան: Մայրը գիշեր-ցերեկ հեռու չէր գնում որդուց: Դրա պատճառով կնոջ օրգանիզմը չդիմացավ ծանրաբեռ նվածությանը, նա լուրջ հիվանդացավ:
Ամ բողջ տան և երկու երեխ աների հոգսն ընկավ ա մուսնու վրա:Կինը շու տով մահացավ, իսկ խեղճ հայրը անելանելի վիճակում հայ տնվելով՝ սկսեց խմել:Աղջիկը գնաց տնից, տեղափոխվեց տա տիկի տուն: 3 տարուց նա չափահաս դարձավ, սկսեց աշխատել: Իսկ աուտիստ որդին մնաց հոր հետ: Նա իր հնարա վորությունների սահման ներում աշխատում է, խնամում որդուն:
Այժմ աղջիկը մոր մահվան մեջ մեղա դրում է հորը, ով որ դի ունեն ալու իր կույր ցան կությամբ ստիպեց կնոջը ծննդաբերել 43 տարեկանում:Հիմա որդին մեծացել է, 20 տարեկան է, ապրում է հոր ու տատիկի հետ: Իսկ աղ-ջիկը մինչև հիմա չի ներել հորը, նույնիսկ իր հարսանիքին չհրավիրեց: Անհասկանալի է, թե ով է այս պատմու-թյամբ մեջ սխալ, իսկ ով ճիշտ:
