Մինչ ես քրտնաջան աշխատում էի աշխատավայրում, ամուսինս վերցրել էր որդուս ու հեռացել տանից, բայց դա դեռ ամենավատը
չէ․․․Շուտով պարզեցի, որ որդիս նույնիսկ նրա հետ չէ։Պատանեկության տարիներից եղել եմ այն կարծիքին, որ երեխան պետք է ծն-
վի լիարժեք ընտանիքում:
Ես հանդիպեցի Վիտալիկին և մտածեցի, որ սա իրական սեր է, բայց իրականում պարզվեց, որ հենց այդ սերը չի կարող հաղթահա-
րել որևէ փորձության: Մենք ստեղծեցինք ընտանիք, որդի ունե ցանք, միասին էինք արդեն 3 տարի: Պարզ վեցի, որ ամուսինս լրիվ
անլուրջ մարդ է: Չէր կարո ղանում մեկ ամսից ավել մնալ նույն աշխա տանքի մեջ: Երբեք նորմալ գումար չի աշխատել: Մենք միշտ
հազիվ ենք ծայրը ծայրին հասցրել:
Եկավ եկավ մի պահ, որ ես այլևս չկարողացա համբերել և մի անգամ ամուսնուս ասացի, որ ես հոգնել եմ վեճերից և եկել է ժամա-
նակը, որ ամուսնալուծվենք:Նա հոռում էր ամբողջ գիշեր, իսկ հաջորդ օրը, երբ ես վերադարձա տուն, տեսա, որ նա վերցրել իր իրե-
րը, որդուս և հեռացել է տանից: Ահա և երջանիկ և ամուր ընտանիքի իմ պատկերը։ Երևի չխոսեմ այն մասին, թե որքան եմ տառա-
պել այն օրերին, երբ որդիս ինձ հետ չէր, և որ սկեսուրս թույլ չէր տալիս նրան տեսնել։
Ես մեկ ամիս շարունակ փնտ րում էի որդուս: Եվ պարզ վեց, որ ամուսինս պարզապես հոգնել է երե խայից, և նա առաջին հերթին
փոքրիկիս տվել է սկեսրոջս, ով, ի դեպ, ինձ անգամ թույլ չի տվել իր տուն մտնել: Եվ այդ ծեր ու չար կինը հոգնելով թոռնիկից ուղար-
կել է նրան գյուղում գտնվող իր դստեր մոտ:
Ես գյուղում գտա երեխայիս: Տալս առանց որևէ վեճի տղայիս հանձնեց ինձ: Հանգիստ ու ամաչելով իր եղբոր և մոր արարքներից:Ես
փոխեցի բնակարանս, աշխատանքս, ես ու որդիս սկսել ենք նոր կյանք և մեզ պետք չէ <<ամբողջական>> ընտանիք։
