Մինչ երեխայի ծնվելը ոսկե սարեր խոստացան․․․Ծննդաբերելուց հետո սկեսուրս սկսեց ինձ մեղադրել, թե գումար չեմ աշխատում ու իրենց հաշվին եմ ապրում։Սկսած այն օրվանից, երբ իմ որդին դարձավ մեկ տարեկան, սկեսուրս սկսեց ավելի հաճախ խոսել իմ՝ աշ-խատանքի գնալու մասին:Եվ շատ զարմացած էր,որ 1,5 տարի անց աշխատանքի չգնացի. նրա կարծիքով՝ երեխայի խնամքի արձա-կուրդն այս ժամանակահատվածում ավարտվում է, և ես պետք է գնամ աշխատանքի:
Բնականա բար չենք կարող երե խային մանկապար տեզում տեղավորել. հատուկ արտոնություններ չունենք և բնակության վայրում գտնվող մանկապարտեզում արդեն երկար ժամանակ է խմբում տեղ չկա, նույնիսկ շահառուները մանկա պարտեզում տեղ են ստա-նում տարիների ընթացքում:Սովորաբար հազվադեպ է լինում, որ 2 տարեկան երեխաները մանկապարտեզ հաճախեն, գրեթե բոլոր ծանոթներին հաջողվել է տեղավորել իրենց երեխաներին միայն 3,5 տարեկանում և,բնականաբար, առաջին օրերին՝ ոչ ամբողջ օրը, մինչև երեխան հարմարվի նոր միջավայրին:
Աշխատավայրում հայցա դիմումի համաձայն ես երկար աձգել եմ երեխայի խնամքի արձակուրդը մինչև 3 տարի և մինչև ժամկետի լրանալը չեմ պատրաստվում գնալ աշխա տանքի: Սկե սուրս վիրավորված է: Նա կար ծում է, որ ես որդուս չեմ վստահում իրեն. նա իսկապես շատ է ցանկանում խնամել իմ երեխային, ընդ որում մեր տանը: Առավոտյան գա և երեկոյան գնա, երբ ես աշխատանքից վերադառնամ:
Ես այնքն էլ ուրախ չեմ այս իրավիճակից. սկեսո ւրս իր թոռնիկի հետ երբեք չի նստել, համե նայն դեպս՝ ոչ ամբողջ օրը: Եվ նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ես գնում էի աշխատատեղ՝ անհրաժեշտ փաստաթղթեր կազ մելու և 2 ժամ թողնում էի երեխային նրա մոտ, նա միշտ դժգոհում էր՝ թե շատ հոգնած է: Որդիս ակտիվ է, ուշադրության կարիք ունի, սկեսուրս դժգոհել է, թե չի կարողացել մեկ րոպե անգամ աչքաթող անել երեխային: Հիմա նա 2 տարեկան է, պետք է շատ ուշադիր լինել,անընդհատ ինչ-որ բանով զբաղեցնել, ես նրա համար մուլտֆիլմեր չեմ միացնում:
Հիմնականում մենք նկարում ենք, կամ ինչ-որ բան պատրաստում: Եվ ես այս ամենը համատեղում եմ առօրյա կյանքի հետ։Ամուսինս աշխատանքից ուշ է տուն գալիս, աշխատում է տան մոտակայքում, մասնավոր աշխատանքներ է անում,և ժամանակացույցն անկա-նոն է: Ես պլանավորել եմ որդուս խնամել առնվազն 3 տարի: Աշխա տում եմ լրացուցիչ հեռ ակա կարգով և ստանում եմ իմ սովորա-կան աշխատա վարձի կեսից ավելին. դա ինձ հար ման է, քանի որ հիմնա կանում աշխատում եմ որդուս ցերեկային քնի ժամանակ` ժամը 2-ին, և դրանից հետո, երբ նրան քնեցնում եմ` 2 ժամ:
Մինչև որդիս կարթնանա, նրա արթնանալուց հետո բնականաբար աշխատանքի ժամանակ չկա: Փորձում եմ գոնե հասցնել ինչ-որ բան անել նաև տանը: Ես չեմ պատկերացնում,թե ինչ կլինի, եթե գնամ աշխատանքի և երեկոյան ամբողջ առօրյան, գումարած երե-խան ինձ վրա կլինեն:Տնային գործերում սկեսուրս չի օգնում, ես, ընդհանուր առմամբ, կասկածում եմ, որ նա գոնե կկարողանա պա-հել երեխային:Բայց ամեն օր նա զանգում է կամ գալիս, և ամեն անգամ նույն <<երգը>>,թե երբ եմ ես գնալու աշխատանքի:Նա միշտ նախատում է՝ ասելով, որ իր երեխային խնամել է մեկ տարի և գնացել աշխատանքի, բայց ես դեռ տանն եմ:
Նա համոզված է,որ նստած եմ ամուսնուս վզին.նա մեծ գումարներ է վաստակում և,ըստ երևույթին, ես որոշել եմ նրա հաշվին հար-մար «տեղավորվել»: Եվ միշտ ամուսնուս ասում է,որ ես պետք է գնամ աշխատանքի, որ ընտանիքում երկուսն էլ պետք է աշխատեն: Հոգնել եմ նրա մշտական հանդիմանություններից և աշխատանքի մասին զրույցներից, այնպիսի զգացողություն է, որ նա վստահ է, որ ես պարզապես հանգստանում եմ տանը:
