Մի տարեց կին փլուզվեց խանութի կենտրոնում, բայց ոչ ոք նրան չօգնեց․ Նա սողաց դեպի ելքը՝ հույս ունենալով ինքնուրույն դուրս գալ… մինչև մի բան պատահեց, որը բոլորին լռեցրեց։90-ամյա կինը դանդաղ մտավ խանութ՝ հենվելով հին փայտե ձեռնափայտի վրա։ Ամեն քայլափոխի պայքար էր. նրա մեջքը ցավում էր, ոտքերը դողում, բայց նա համառորեն շարունակում էր քայլել։ Նա սովոր էր ամեն ինչ անել ինքնուրույն՝ առանց օգնության, առանց կարեկցանքի, առանց բողոքի։
Նա երկար մնաց դարակների մոտ։ Նա վերցրեց մի կտոր հաց, ապա դրեց այն ետ՝ չափազանց թանկ։ Նա նայեց կարագի տուփին, շրջ եց գնապիտակը և խորը հառաչեց։ Նրա շուրջը ամեն ինչ թվում էր օտար, անտարբեր։ Մարդիկ շտապում էին, հեռախոսները զանգում էին, գնումների սայլակները դղրդում էին, և նա կանգնած էր այնտեղ՝ միայնակ տասնյակ անտարբեր աչքերի մեջ։
Նա գրեթե հասել էր միջանցքի վերջը, երբ հանկարծ սայթաքեց։ Սուր ցավ անցավ նրա ոտքով, և նա ընկավ սառը հատակին՝ գցելով ձե ռնափայտը։ «Օ՜… Աստված իմ…», — շշնջաց նա՝ փորձելով վեր կենալ։ Մի քանի մարդ շրջվեց։ Ոմանք խոժոռվեցին, ոմանք ուսերը թոթվեցին, ոմանք էլ ձևացրին, թե չեն նկատում։ Կինը դրամարկղի մոտ շարունակեց մածուններ ընտրել։ Դրամարկղի մոտ գտնվող տղամարդը նայեց և շրջվեց։
Տարեց կինը փորձեց վեր կենալ, բայց նրա ոտքերը չէին ենթարկվում նրան։ Նա ձեռնափայտով վեր քաշվեց, ապա նորից ընկավ։ Նրա աչքերում արցունքներ կային։ Նա մեկնեց ձեռքը՝ հուսալով, որ ինչ-որ մեկը կգա։ Ոչ ոք չեկավ։ Մի երիտասարդ նույնիսկ հանեց հեռախ ոսը՝ նկարելու համար։
Եվ հետո նա սկսեց սողալ։ Դանդաղ, ծանր, նրա ափերը կպչում էին սալիկներին։ Նրա ձեռնափայտը թխկթխկացրեց մոտակայքում, և մարդիկ լուռ բաժանվեցին։ Ոչ ոք չօգնեց։ Բայց հանկարծ մի բան պատահեց, որից բոլորը սառեցին։
Մի փոքրիկ աղջիկ՝ մոտ հինգ տարեկան, մոտեցավ տարեց կնոջը՝ ձեռքին արջուկ։ Նա ծնկի իջավ նրա կողքին, նայեց տատիկին և կամ ացուկ ասաց. «Տատի՛կ, վիրավորվա՞ծ ես։ Որտե՞ղ են քո երեխաները»։Կինը վեր նայեց։ Արցունքները փայլում էին նրա աչքերում՝ հիմա այլ արցունքներ, ոչ թե ցավից։ Աղջիկը մեկնեց իր փոքրիկ ձեռքը և փորձեց օգնել նրան վեր կենալ։
Մայրը, տեսնելով դա, շտապեց նրանց մոտ։ Նա բարձրացրեց տատիկին, նստեցրեց նրան ելքի մոտ գտնվող նստարանին և շտապօգն ություն կանչեց։ Աղջիկը ամբողջ ընթացքում բռնել էր տարեց կնոջ ձեռքը՝ շշնջալով. «Մի՛ վախեցիր, ամեն ինչ լավ է»։
Երբ շտապօգնությունը ժամանեց, խանութում լռություն էր տիրում։ Մարդիկ, ովքեր մի պահ առաջ շրջվել էին, հիմա նայում էին հատա կին։
Երբեմն միայն մեկ բարի սիրտ է պետք՝ բոլորին հիշեցնելու համար, որ նրանք նույնպես մարդիկ են։Եվ այդ օրը ոչ թե մեծահասակների ամբոխն էր, որ մարդկայնություն ցուցաբերեց, այլ մի փոքրիկ աղջիկ՝ ձեռքում խաղալիք։
