Մի քանի օր առաջ իմացա, որ սկեսուրս ինձ հանել է իր տան հաշվառումից, ինձ հետ դրսում թողնելով նաև իր հարազատ թոռանը․․․
Բարև՛ բոլորին: Ցանկանում եմ քննարկել ընկերուհուս դստեր տխուր պատմությունը, ում սկես ուրն իր բնակ արանի հաշվառումից
հանել է (հանվել է բնակության վայրի գրանցումից) նրան՝ անչափահաս երեխայի հետ միասին: Կյանք է…. և նման բաներ միշտ պա-
տահում են: Ո՞վ է ճիշտ: Ո՞վ է մեղավոր: Ինչպե՞ս դուրս գալ այդպիսի իրավիճակներից առանց բարոյական և ֆինանսական կորուս-
տների:
Պատմության նախաբանը` բարի սկեսուր: Իմ ընկերուհին ապրում էր երեք սենյականոց բնակարանում ամուսնու և երկու դուստրե-
րի հետ:Նրանցից մեկն ամուսնացավ և իր ամուսնուն բերեց իրենց տուն (իր մոր մոտ),իսկ երկրորդը, ում մասին խոսում ենք, ամուս-
նացավ և տեղափոխվ եց իր ամուսնու մոտ` սկեսուր ի կողմից գնված բնակ արան:Սկեսուրը նրան սիրով ըն դունեց՝ գրանցելով իր բնա-
կարանում: Ծնվեց երեխան, ում նույնպես գրանցեցին սկեսուրի բնակարանում: Որդու ընտանիքի հարցերին նա չէր խառնվում:
«Ես սիրում եմ, քանի դեռ որդիս է սիրում»:
Շատ շուտով ընտանեկան կյանքում հսկայական ճեղք առաջացավ: Երկու տարեկան երեխայի հետ ընկերուհուս դուստրը վերադար-
ձավ մոր տուն: Մեկ տարի անց՝ պաշտոնական ամուսնալուծություն: Այստեղ ես չեմ կար ող դատել, թե ով է ճիշտ, ով է մեղավոր ա-
մուսնալուծության համար, քանի որ ընկերուհուս դուստրը հասուն աղջիկ է. նա ավելի քան 30 տարեկ ան է և բարդ բնավորություն
ունի: Եվ հետո փոքրիկ երեխա…Բայց խոսքը դրա մասին չէ:
Խոսքն այն մասին է, որ սկեսուրը մտածեց, թե ընտանիքի փլուզման մեջ հարսն է մեղավոր: Պատժամիջոցներ և պատերազմ՝ ընդ-
դեմ հարսի՝ երեխայի հետ միասին: Պաշտոնական ամուսնալուծությունից անմիջապես հետո սկեսուրը սկսեց պնդել, որ հարսը երե-
խայի հետ դուրս գա բնակարանի հաշվառումից, պատճառաբանելով, որ իր որդին արդեն դուրս է եկել գրանցումից և գնացել հեռու-
հեռու, իսկ ինքը նախատեսում է վաճառել բնակարանը և մեկնել նրա մոտ:
Ընկերուհիս վրդովված էր. ինչպե՞ս: Ի վերջո երեխան նրա հարազատ թոռն է:Եվ ընկերուհիս կտրականապես հրաժարվեց իր տանը
գրանցել դստերը փոքրիկ թոռնուհու հետ, նրանց տանն իսկապես շատ մարդիկ էին գրանցված: Իսկ սկեսուրն առաջվանից ավելի էր
պնդում դուրս գալ գրանցումից:Նախկին հարսի խոսքն այն մասին է, որ ինքը և իր երեխան կդառ նան անօթևան, եթե սկեսուրը չը-
փոխի իր մտադրությունը:
Եվ այսպես սկսվեց պատերազմը: Սկեսուրը ոտնձգություններ սկսեց նախկին հարսի դեմ՝ հաղորդագրություններով և հեռախոսա-
զանգերով պահանջելով դուրս գալ գրանցումից, իսկ ընկերուհիս ասաց. «Ո՛չ: Դուստրս ու թոռս իրավունք ունեն այդ բնակելի տա-
րածքի վրա, երեխան նույնպես նրա թոռն է, և անչափահասն իրավունք ունի բնակվելու գրանցման վայրում: Ավելին, դուստրս և,
իհա՛րկե, նաև ձեր թոռը կացարան չունեն»:
Սա ավարտվեց նրանով, որ սկեսուրը դատական հայց ներկայացրեց` հարսին հա նելով գրանցումից և շահեց այդ գործը:Մենք ցնց-
ված էինք, քանի որ վստահ էինք, որ նրանք չեն կարող հանել երեխային, եթե նա այլ բնակարան չունի: Ի վերջո ընկերուհիս նույնպես
պարտավոր չէ իր դստերը և երեխային բնակարան տրամադրել:Մյուս կողմից, կարող ենք հասկանալ նախկին սկեսուրին:
Նա միայնակ կին է, գնել է այդ բնակարանը, որպեսզի իր որդուն առանձնացնի ընտանիքից, բայց, ի վերջո, պարզվում է, նա պետք է,
համենայն դեպս, մինչև թոռնիկի 18 տարին լրանալը, բնակարանը հանձնի նախկին հարսին: Բայց ավելի շատ ես ցավում եմ այս ի-
րավիճակում հայտնված ընկերուհուս համար: Ի վերջո, այժմ նրանցը ոչ թե երեք սենյականոց բնակարան է, այլ հանրակացարան:
