Մայրս ինձ միայնակ է մեծացրել, քանի որ հայրս մահացել է, երբ ես 2 տարեկան էի։ Մայրս միաժամանակ մի քանի տեղում էր աշխատում, որ կարողանա ինձ ապահովել ամեն ինչով։ Մայրս ինքն իրեն ինձ է նվիրել, դաս-տիրակել ու զբաղվել իմ զարգացմամբ։ Նույնիսկ երբ շատ ծանր էր լինում, մայրս երբեք չէր գանգատվում, պար-զապես գրկում էր ինձ ու ասում, որ ամեն ինչ լավ կլինի։
Չգիտեմ, թե որտեղից մորս այդքան համբերություն, որ կարողանում էր դիմադրել բոլոր խոչընդոտներին ու խն-դիրներին։ Մայրս միայնակ վճարում էր մեր տան վարձը, կումունալները, հագցնում ու կերակրում էր ինձ, դեռ մի բան էլ մի կողմ գումար էր դնում՝ հետագայում իմ ուսման համար։
Երբ դարձա 17 տարեկան, աշխատանք գտա։ Մայրս երբեք ինձնից գումար չէր վերցնում, ես հավաքում էի, որ համակարգիչ գնեմ։ Շատ քիչ էր մնում, որ հավաքեմ անհրաժեշտ գումարը ու կատարեմ երազանքս։Շուտով լսեցի մի բան, ինչի մասին ավելի լավ էր չիմանայի, չնայած, հենց դա փրկեց մորս կյանքը։ Մայրս զանգեց սկե-սուրին, որ նրանից պարտքով գումար խնդրի։
Պարզվեց, որ մայրս լուրջ հիվանդ է, բժշիկները նրան ասել էին, որ եթե ուզում է ապրել, ուրեմն 10 օրվա ընթաց-քում պիտի վիրահատվի։Մայրս գումար չուներ, նա ամբողջը ներդնում էր մեր ընտանիքի մեջ։ Տատիկս մերժեց նրան։ Եվ մորս կուտակած գումարն էլ չկար, նա այդ ամբողջով դեղեր էր գնել։
Ես վերցրեցի իմ 600 դոլարը ու դրեցի սեղանին։ Մայրս զարմացավ, երբ տեսավ գումարը։ Նա առանց հարցեր տալու վերցրեց, լուռ հաշվեց ու սկսեց արտասվել։Ես համարում եմ, որ սա նվազագույնն է, որ կարող էի անել նման մոր համար։ Համակարգիչ դեռ կհասցնեմ գնել, իսկ մայրս միակն ու անփոխարինելին է։