Մի օր տուն վերադարձա ավելի շուտ…Մի բան պարզեցի ու մինչ օրս շոկի մեջ եմ
Այդ օրվանից, երբ իմ որդի Գևորգը ծնվեց, սկեսուրիս՝ Մարգարիտի ներգրավվածությունը մեր կյանքում չափից դուրս էր։ «Դու պարզա պես երիտասարդ, անփորձ մայր ես», – ասում էր նա ինքնավստահ ժպիտով։ «Ես քեզնից լավ գիտեմ»։
Երբ մայրության արձակուրդս ավարտվեց, չկամենալով համաձայնվեցի, որ նա խնամի Էթանին։ Նա իսկապես սիրում էր նրան… բայց այդ սերը երբեմն վերահսկողություն էր հիշեցնում։ Եվ մի օր ամեն ինչ փոխվեց։ Տուն եկա սովորականից շուտ՝ դուռը բացեցի շատ հան գիստ… ու լսեցի, թե ինչպես է նա շշնջում որդուս.
«Մի անհանգստացի։ Նա երբեք չի իմանա՝ ով ես դու իրականում»։ Սիրտս կանգ առավ։ Սառեցի միջանցքում՝ շնչելս դժվարացավ։
Ում հետ էր խոսում նա՞։ Ի՞նչ էր սա նշանակում։ Մտա սենյակ՝ շփոթված ձայնով հարցրի.
«Մարգարիտ, ի՞նչ ես ասում, ի՞նչ ի նկատի ունես»…
Նա շուռ եկավ դեպի ինձ՝ ակնհայտորեն շփոթված։ Ձեռքը տարավ պայուսակին եւ հանեց մի հին լուսանկար։ Լուռ փոխանցեց ինձ։
«Սա Արամ է… ու նրա երկվորյակ եղբայրը՝ Արմենը», — ասաց նա մեղմ։
Լուսանկարում երկու գրեթե նույնական բալիկներ կային։ Աչքերս լայն բացվեցին։
«Արամը երբեք չի ասել, որ երկվորյակ է ունեցել…»Մարգարիտը գլուխը իջեցրեց ու խորը հառաչեց։
«Նա չգիտի։ Արմենը մահացավ ծնվելուց մի քանի օր հետո։ Ես չէի կարողանում խոսել այդ մասին… ցավը շատ խորն էր»։
Այդ պահին նա նայեց Գևորգին ու շշնջաց մի բան, որը սառեցրեց արյանս։
«Ես հավատում եմ, որ Գևորգը Արմենն է՝ վերադարձել ինձ մոտ։ Ես դա հոգուս խորքում եմ զգում»։
Ես ցնցված էի։ Ինչպե՞ս արձագանքեի։
Այդ պահին հասկացա, որ նրա սերը Էթանի հանդեպ անկեղծ է, բայց իր չմարված վիշտն էր ձեւավորում այդ սերը։ Այդ երեկո ամեն ինչ պատմեցի Փիթերին։ Նա էլ շփոթվեց, երբ իմացավ, որ երբեւէ երկվորյակ եղբայր է ունեցել։
«Մենք պետք է օգնենք մայրիկին», — ասաց նա, որոշ ժամանակ լռելուց հետո։
Հաջորդ օրը նստեցինք Մարգարետի հետ եւ մեղմորեն բացատրեցինք՝ եթե ուզում է շարունակել մերձ լինել Էթանի հետ, պետք է խոսի մասնագետի՝ հոգեթերապեւտի հետ իր անցյալի եւ վիշտի մասին։
«Մենք հասկանում ենք քո ցավը», — ասաց ամուսինս, — «բայց պետք է սկսես բաց թողնել անցյալը»։
Բարեբախտաբար, նա համաձայնեց։
Ճանապարհը հեշտ չէր։ Թերապիան բացեց հին վերքեր։ Բայց աստիճանաբար նրա կպչուն կապը թուլացավ, եւ նրա սերն Գևորգի հանդեպ դարձավ ավելի առողջ։
Ժամանակի ընթացքում ես կրկին սկսեցի վստահել նրան։ Եվ վերջապես տեսա այն տատիկին, որի մասին երազել էի Գևորգի համար՝ ջերմ, ներկա, բայց հավասարակշռված։
Յուրաքանչյուր ընտանիք ունի իր մարտահրավերները, բայց ազնվությամբ, կարեկցանքով եւ բուժվելու ցանկությամբ հնարավոր է ավե լի ամուր կապեր ստեղծել։
Մարգարիտը սկսեց բուժվել… եւ մեր ընտանիքն էլ։
