Մտածում էի, որ երեխայիս ծնվելուց հետո կյանքս կփոխվի․․․Այո՛, փոխվեց, բայց ոչ իմ պատկերացրած ուղղությամբ։
«Հղի կանայք չպետք է նյարդայնանան», — այսպես ասաց ամուսինս տղայիս և ինձ հիվանդանոցից դուրս գրվելու օրը:
Ասաց, հավաքեց ճամպրուկները և հեռացավ: Հիմա, նրա կարծիքով, ես կարող եմ նյարդայ նանալ:7 տարի ամո ւսնացած ենք եղել,
վերջին 5 տարիներին մենք ցանկանում էինք երեխա ունենալ: Ես խնդիրներ ունեի, ուստի անընդհատ բուժվում էի, հետազոտվում
բժիշկների կողմից, արտամարմնային բեղմնավորումը դիտարկելու էինք ծայրահեղ դեպքում:
Ես 30 տարեկան էի, հղիանալու շանսեր ունեի, ուստի հուսահատորեն կառ չեցի նրանից: Վեր ջին երկու տարիները դժվար են եղել
ինձ և ամուսնուս համար:Ես նյարդային էի դարձել բուժման պատճառով, ամուսինս՝ ամուսինս անընդհատ աշխատանքի էր և ինձ
սատարրող չկար: Մենք հաճախ վիճում էինք, բայց միշտ վերջում հաշտվում էինք:
Եվ ահա մեկ տարի առաջ իմացա, որ հղի եմ:Իմ երջանկությանը սահման չկար: Ամուսինս նույնպես երջանիկ էր (ինձ այդպես էր թը-
վում): Ամբողջ հղիության ընթացքում նա ինձ շրջապատեց սիրով և խնամքով: Ես արդեն մտածում էի, որ ահա նա` մեր ընտանիքի
երջանկության բաղադրատոմսը, ինչը մեզ պակասում էր:
Կարծում էի, որ որդուս ծնվելուց հետո ամեն ինչ փոխվելու է ամուսնուս հետ մեր հարաբերություններում: Փոխվեց, բայց ոչ իմ պատ-
կերացրած ուղղությամբ:Ծննդաբերեցի ժամանակին, ամեն ինչ լավ էր: 5-րդ օրը ես և որ դիս դուրս գ րվեցինք հիվանդանոցից: Մեզ
դիմավորեցին մեր հարազատներն ու ընկերները: Ամուսինս հպարտորեն գրկել էր որդուս բարուրը:
Տանն ինձ դիմավորեցին փուչիկներով, նվերները սպասում էին ինձ, հյուրերը մի քիչ նստեցին և ցրվեցին: Երեկոյան ես պատրաստ-
վում էի որդուս քնեցնելու: Ամուսինս գալիս է և ասում.
-Դե՛, վերջ, ես գնացի:
Ես չհասկացա, թե որտեղ, ինչու, արդեն գիշեր է փողոցում: Մտածեցի, որ նա աղբն է տանում թափելու:
-Դե՛ գնա:
Նա դուրս բերեց պատշգամբում թաքցրած ճամպրուկը և մի քանի պայուսակ: Հարցրի, թե ուր է գնում իրե րով:-Հասկանո՞ւմ ես,ես
վաղուց էի ուզում բաժանվել քեզնից: Ես ուրիշ կնոջ եմ սիրում: Բայց երբ ուզում էի ամեն ինչ պատմել, դու ար դեն հղի
էիր: Իսկ հղի-ները չպետք է նյարդայնանան:
Հետևաբար, ես ոչինչ չասացի քեզ, թե չէ ինչ կլիներ երեխայի հետ: Եվ հիմա դու ծննդաբերել ես, այնպես որ ես հեռանում եմ: Հաջո-
ղություն:Ես ապշած կանգնել և, նայում էի,թե ինչպես է նա հեռանում: Ես չէի կարողանում հավատալ, որ դա ինձ հետ է կատարվում:
Ամուսինս իսկապես հեռացավ մեզնից, դա կատակ չէր: Մեկ շաբաթ անց նա եկավ, մենք քննարկեցինք ամուսնալուծության և ունեց-
վածքի բաժանման գործընթացը, նրա որդու հետ կապը և ապրուստավճարը:Հուսով էի մինչև վերջ, որ սա խաղ է: Բայց ոչ: Ես նրան
չստիպեցի մնալ: Նա արդեն վաղուց որոշել էր ամեն ինչ, եթե որդին չկարողացավ հետ պահել նրան, ուրեմն առավել ևս ես չէի կարող:
Որդիս ար դեն 4 ամսա կան է: Նախկին ամուսինս շաբաթը երկու անգամ գալիս է, վճարում ապրո ւստավճարը, և գնում այն ամենը,
ինչ անհրաժեշտ է որդուս:Ես իմացա նրա նոր մուսայի մասին, պարզվեց, որ նրանք 3 տարի միասին էին: Ստի և խաբեության երեք
տարիներ: Այսպիսով, ամուսինս չցանկացավ ինձ անհանգստացնել հղիության ընթացքում, բայց նա ճարպկորեն դուրս պրծավ հենց
դուրսգրման օրը:
