Ես վեց ամիս է ամուսնացած եմ և երջանիկ եմ կնոջս հետ: Սակայն մի միտք շարունակ տանջում էր ինձ: Ես վա-խենում էի պատմել անցյալիս մասին, մտավախություն ունեի, որ եթե իմանա ճշմարտությունը կհեռանա ինձա-նից: Այդ երկրորդ բաժանմանը չէի դիմանա: Ես որդի ունեմ: Որդուս մոր հետ հանդիպում էինք շուրջ 2 տարի, ես ամբողջ հոգով նվիրված էի նրան, կարծում էի, որ փոխադարձ է, ապագայի պլաններ էինք կառուցում:
Մեր բուռն սիրո արդյունքում նա հղիացավ:Ես աշխարհի ամենաերջանիկ մարդն էի: Հղիության լուրը ինձ հայտ-նելուց հետո հանկարծ մի օր նա անհետացավ,ոչ մի տեղ չէի կարողանում նրան գտնել:Ու մեկ շաբաթ անց զան-գահարեց, ասաց, որ պատրաստվում է ամուսնանալ ուրիշի հետ, և խնդրում է չխանգարել իրեն մեր երեխայի համար ապահով ապագա կառուցելու գործում: Իմ բոլոր հորդորներին նա պատասխանեց. «Իսկ դու ի՞նչ ես տալու մեր երեխային, դու հազիվ հացի փող ես վաստակում, իսկ այս տղամարդը նրան կապահովի ամեն ինչով ու երջանիկ կդարձնի»:
Դրանից հետո ես նրանից, այլևս ոչ մի լուր չստացա: Թե ինչ ապրումներ ունեցա այդ տարիների ընթացքում, դա միայն աստված գիտի: Բայց կյանքը շարունակվում է, ու մի գեղեցիկ օր ես հանդիպեցի կնոջս: Մի որոշ ժամա-նակ հանդիպեցինք, որոշեցինք ընտանիք կազմել: Եվ ահա վեց ամիս է ինչ ապրում ենք ուրախ ու երջանիկ: Մի քանի օր առաջ անծանոթ համարից զանգ եկավ հեռախոսիս: Պարզվեց նախկին ընկերուհիս է:
— Բարև, Լևոն, ես եմ,- լսվեց նրա ձայնը, — ես Երևանում եմ, ցանկանում եմ հանդիպել, գիտեմ, որ ինձ տեսնել չես ուզում, բայց կարծում եմ դեմ չես լինի հանդիպել որդուդ հետ:
Շունչս կտրվեց, ես ծնված օրվանից չէի տեսել որդուս, սիրտս արագ խփեց:
— Ասա, որտե՞ղ և ե՞րբ:
Մենք պայմանավորվեցինք,անկեղծ ասած նրան տեսնել չէի ուզում,բայց որդուս ուզում էի գրկել վայրկյան առաջ: Գնացի պայմանավորված վայրը:Մտա սրճարան ու ուրախությունից քիչ մնաց գժվեի,տեսա որդուս: Բայց վախե-ցա նրան գրկել, չէ որ նա ինձ չէր ճանաչում:
— Բարև Ինգա, — ասացի , բայց հայացքս չէի կտրում որդուցս, — փոքրիկ արի ծանոթնանք, ես …
— Դու իմ պապան ես, ես գիտեմ, տեսել եմ քո նկարը, — ասաց նա:
Ես գրկեցի նրան, համբույրներով ծածկեցի նրա ողջ դեմքը, ու զգացի, որ նա էլ ինձ գրկեց ու գլուխը դրեց ուսիս:
— Չզարմանաս, — ասաց Ինգան, — բայց որդուդ քեզ եմ հանձնում, — սրանից հետո նա քեզ մոտ է ապրելու: Ես ու ամուսինս մեկնում ենք Ավստրալիա, նա հրաժավում է երեխային վերցնել, ինձ առաջարկեց նրան թողնել ծնողներիս մոտ կամ մանկատուն հանձնել: Խնդրում եմ ինձ ոչինչ չասես, ես շատ ուշ հասկացա թե ինչ սխալ եմ գործել, ուզում էի, որ մեր երեխան հարուստ ու ապահովված լինի, բայց …
Ես որդուս ձեռքը բռնած գնացի տուն: Մտածում էի, ինչպես բացատրեմ կնոջս, բացի այդ ես ու որդիս իրար գրե-թե չէին ճանաչում: Մայրը ասաց, որ նրա իրերի մեջ նա գրություն կա, որտեղ ասվում էր, թե երեխան ինչ է սի-րում ուտել, անել, ինչ նախասիրություններ ունի, պոլիկլինիկայի թղթերը:Երեկոյան աշխատանքից կինս վերա-դարձավ ու ես սպասում էի, որ տանը հիմա ռումբ կպայթի, չէ որ ես նրան խաբել էի, թաքցրել էի որդի ունենալու փաստը:
Երբ կինս ներս մտավ, Տիգրանը վազեց նրան ընդառաջ, վերցրեց ձեռքի տոպրակներն ու տարավ խոհանոց:
— Պարզվում է հյուր ունենք, և ո՞վ այս հրաշքը, — հարցրեց կինս:
— Նա հյուր չէ, նա իմ որդին է, — ասացի ես ուղիղ նայելով նրա աչքերի մեջ:
— Ի՞նչ, ինչ ասացի՞ր, դու կատակ ես անում, ինչո՞ւ ես այդ մասին ոչինչ չգիտեի և նոր եմ իմանում:
— Որովհետև վախենում էի, որ կկորցնեմ քեզ, ես ինքս էլ այսօր եմ նրան տեսել:
Ու պատմեցի ողջ եղելությունը: Լուսինեն մի պահ լռեց ու ասաց.
— Սիրելիս, ես այդքան հիմար չեմ, որ անցյալում եղածի համար խանդեմ, բացի այդ, եթե այդ կինը քեզանից չհեռանար, դու այսօր իմ կողքին չէիր լինի, երեխան էլ ոչ մի բանում մեղավոր չէ — ու հետո ժպտալով ասաց, — մի մտածիր, ես նրա համար լավ մայր կլինեմ:
Շնորհակալ եմ տեր Աստված
