Նախ սկեսուրս մեզ դուրս հանեց տանից, իսկ հիմա չգիտես ինչու որոշել է, որ ինքը տատիկ է․․․Գրեթե երեք տարի առաջ, ամուսնուս
կրտսեր քույրը՝ Օլյան համացանցով ծանոթացավ Վարդան անունով մի երիտասարդի հետ: Պարզվեց , որ նրանք բնակվում են նույն
տարածքում ինչ որ օլըան ու ամուսնուս ծնողները։
Վարդանը երեք ամիս շարունակ շատ ուշադիր էլ Օլյայի նկատմամբ։ Աղջկան ծանո թացրել էր իր մայրիկի հետ, իսկ որոշ ժամաակ
հետո հանդիպեց նրա ծնողների հետ։ Մի քանի անգամ նա ծաղիկներ էր նվիրել Օլյաին …Իսկ հետո առաջարկություն արեց, իսկ Օլ-
յան առանց վարանելու ընդունեց նրա առաջարկը: Իմ սկեսրայրը հիացած էր:
Նրանք սկսեցին հետաքրքրվել, թե ինչպես և որտեղ են ապրելու երիտասարդները և այդ ժամանակ սկեսրայրիս և սկեսուրիս ուրա-
խությունը դանդաղորեն սկսեցին մարել:Վարդանի խոսքով, նա աշխատել է «կայուն կերպով 13-րդ աշխատավարձ ունեցող պետա-
կան ընկերությունում»:
Բայց պարզվեց, որ պետական ընկերությունը՝ սովորական շինարարական ընկերություն է, և նա այնտեղ սովորական բանվոր է: Նա
ապրում է, չնայած շատ մոտ,բայց մոր հետ մեկ սենյականոց բնակարանում:-Մենք կտեղափոխվենք մորս մոտ, նա համաձայնել է քը-
նել խոհանոցում: Իսկ ես և դու կմնանք ննջասենյակում: Նա քեզ կընդունի որպես դուստր և մեզ մոտ ամեն ինչ կստացվի, — ասաց
Վարդանը:
Իսկապես, հարսանիքից առաջ, տիկին Մարգարիտան դրական էր տրամադրված ապագա հարսիկի նկատմամբ, իսկ հարսանիքից
հետո սկեսուրը կարծես փոխվեց: Բայց մենք այդ մասին անմիջապես չիմացանք:Առաջին ամիսները կանայք փորձում էին հարմար-
վել միմյանց: Օլյան փորձում էր չվիճել սկեսրոջ հետ, անձնատուր էր լինւմ ամեն հարցում: Նա ընդհանուր առմամբ ոչ հակասական
աղջիկ է: Բայց պետք է ասեմ, որ տիկին Մարգարիտան արդեն 10 տարի է, որ չի աշխատում է և նստած է տանը:
90-ականներին նա ակտիվորեն զբաղվում էր «բիզնեսով».Վարդանը հայր չուներ, մայրը վաստ ակում էր այնպես, ինչպես կարողա-
նում էր, իսկ տղայի հարցերով զբաղվում էր տատիկը: Եվ ահա, այդ նույն տատիկը շատ հաճախ գալիս էր այցելության արդեն մեծա-
հասակ թոռնիկին: Այնտեղ նրանք, մոր հետ միասին, «կրթեցին» Օլյային. Ինչպես ապրել, ինչպես ընդունել նոր հարազատներին, ինչ
պատրաստել, ինչպես լվանալ, որտեղ լվանալ և այլն:
Նրանք նույնիսկ շպրտեցին աղջկա մի քանի զգեստներ, որոնք նրանց կարծիքով, չեն սազում Օլյային։ Օլյան հղիացավ, բայց նրա
«դաստիարակությունն» այդպես էլ չդադարեց: Ոչնչով նա չէր կարողանում հաճույք պատճառել մռթմռթացող սկեսուրին: Բայց Օլյան
«ամուսնացած էր» և չէր կարողանում դիմակայել վեճին: Իսկ երբ գալիս էր հոր տուն, ասում էր, որ նրանց մոտ ամեն ինչ կարգին է
և ամուսնուց նույնպես չէր դժգոհում:
Մայրն ու տատը հանդուգն էին, որ նրանք աղջկան մեղավոր էին ճանաչում ամեն ինչում, իսկ հետո անցան Օլյաի ընտանիքի հասցե-
ին վիրավորանքների: Օլյայի հղիության ընթացքում, նրանք, այլևս Վարդանից չամաչելով, հայհոյում էին հարսին։ Ինչ-որ պահի հար-
սը չէր կարողանում դիմա նալ դրան, նա ասաց, որ այլևս չի կա րող այդպես ապրել: Իսկ կանայք սկսեցին նրան ուղա րկել ծնողների
տուն: Վարդանը կողմերից ոչ մեկին չէր ընտրում։
Նա պարզապես լուռ կանգնած էր և ոչինչ չէր ձեռնարկում:Օլյան լաց եղավ և ամուս-նուն ասաց, որ այլևս չի կարող այդպես շարու-
նակվել, որ նա կգնա ծնող ների հետ ապրելու: Վարդ անը մտածեց և որոշեց հեռանալ կնոջ հետ միասին: Կանայք սկսեցին Օլյայի
հասցեին ասել ամենավերջին բառերը, իսկ տատը պառկեց դռան առաջ և ասաց, որ իր թոռանը թույլ չի տա հեռանալ <<սրա>> հետ միասին։Երիտասարդները գնացին Օլյայի ծնողների տանն ապրելու:
Բայց ամենահետաքրքիրն այն է, որ մեկ շաբաթ անց որդին հաշտվեց իր մոր հետ: Նա չչարացավ նույնիսկ տատիկի նկատմամբ. Նա
խնդրեց Օլյային ուշադրություն չդարձնել: Օլլան ասաց,որ կանայք ծաղրել են իրեն այդքան ամիսների ընթացքում, նա երբեք չի ներե-
լու և երբեք չի մոռանա այդ ամենը:Երբ զույգը դուստր ունեցավ, Վարդանը սկսեց պահանջել, որ Օլյան երեխայի հետ միասին սկսի
հանգստյան օրերին այցելել տիկին Մարգարիտային՝ ասելով, որ մայրիկն ու տատիկը ցան կանում են շփվել իրենց թոռն ուհու հետ:
Օլյան նախ դիմադրեց, այնուհետև համաձայնեց ամուսնու հետ։Գրեթե ամեն շաբաթվա վերջ նրանք հյուր են գնում Վարդանի մոր
տուն: Հարսն ու սկեսուրը չեն շփվում միմյանց հետ: Տիկին Մարգարիտան շփվում է բացառապես որդու և թոռնուհու հետ, իսկ Օլ-
յան նույնիսկ ներողություն չի խնդրել նրենից: Մինչդեռ նրանց դուստրերն արդեն մեկուկես տարեկան է։ Օլյան չգիտի, թե ինչպես
վարվի. Ի վերջո, մենք բոլորս էլ մեր ծնողների զավակներն ենք, և Վարդանն էլ, ցավոք, բացառություն չէր:
