Ես ծնվել և մեծացել եմ Սանկտ Պետերբուրգից հարյուր կիլոմերտ հեռավորության վրա գտնվող քաղաքում: Արդեն հինգերորդ դասարանից ես որոշել էի, երբ ավարտեմ դպրոցս անպայման սովորելու եմ Պետերբուրգի համալսարանում, որպեսզի հեռանամ նաև այս քաղաքից:
Եվ ահա վերջապես ավարտեցի դպրոցս, և վրեցրի ամբողջ իմ փաստաթղթերը մեկնեցի Պետերբուրգ՝ համալսարան դիմելու: Մինչև հիմա հիշում են սենդվիչի համաը, որը պատրաստել էր մայրս ինձ համար:
Ինձ անսպասելիորեն հաջողվեց ընդունվել համալսարանում, սկզբում շատ էի տանջվում և կրթաթոշակս չէր բավականացնում, որպեսզի կարողանայի ամեն բարիքից օգտվել, իսկ ընտանիքս այնքան էլ լավ վիճակում չէր, որ ինձ օգնեին:
Չնայած դրան, ես միշտ հիանում էի Պետերբուրգով, իսկ իմ քաղաքի մասին գրեթե մոռացել էի, անգամ շատ քիչ էի խոսում ընտանիքիս հետ:
Երբ հանկարծ մայրս իմացավ, որ ես ձմռան համար կոշիկներ չունեմ և ձմեռն էլ արդեն շատ մոտ էր, մի օր մայրս փաթեթ ուղարկեք:
Ուրախությունից ինձ կորցրել էի, երբ տեսա այնտեղ կոշիկներով փաթեթը, այնտեղ կային նաև այլ բաներ: Հանկարծ ոտքերիս վրա ընկավ այն քաղցրավենիքը, որը իմ ամենասիրելին էր: Կաթնային՝ գեղեցիկ զգեստով աղջկա նկարով, իմ ամենասիրելի շոկոլադը:
Ես նայեցի այդ շոկոլադին և արցունքներս չկարողա զսպել: Մայրս հիշել էր իմ սիրելի շոկոլադի մասին և որոշել էր ինձ համար հաճելի անակնկալ անել: Այդ ժամանակ խիղճս սկսեց ինձ տանջել, որ ոչ միշտ եմ հիշել ես նրան և իմ ընտանիքին:
Եվ ահա, որոշեցի ձմեռային արձակուրդներին մեկնել իմ ծննդավայր և անընդհատ զանգահարել նրանց:
