Նա հասկացավ, որ որդին ու հարսը ուզում էին ազատվել իրենից, բայց…Նրանք չգիտեին, թե ում հետ գործ ունեն, ում դեմ են դուրս եկել:Սկզբում դա մտահոգության տպավորություն էր թողնում։Որդին մոտեցավ նրան՝ ձեռքում շիշը, և մեղմ, գրեթե շշուկով ասաց.
«Մայրիկ, խմիր սա։ Դու ավելի լավ կզգաս»։
Կինը կանգնած էր նրա կողքին՝ նա, ով միշտ ժպտում էր հանրության մեջ, բայց տանը ատամների միջով խոսում էր։
Հիմա նա բռնեց կնոջ կզակը՝ ստիպելով նրան բացել բերանը։
«Սա դեղ է, մայրիկ», — սառը քնքշությամբ ասաց հարսը։
«Մենք, ի վերջո, հոգ ենք տանում քո մասին»։
Բայց կինը գիտեր. մտահոգությունը այդքան ուժեղ վախի հոտ չի գալիս։Նա այդ հայացքը տեսել էր որդու մեջ՝ այն օրը, երբ նա վերց րեց նրա տան բանալիները «օգնելու համար»։Այս անգամ նա ուզում էր ավելին ընդունել։Հեղուկը դիպավ նրա շուրթերին՝ տաք, մե տաղի դառնությամբ։
Նա սպասեց, որ տեսողությունը մթնի։ Մինչև մարմինը թուլանա։ Բայց փոխարենը, տեղի ունեցավ մի տարօրինակ բան. ցավի փոխ արեն՝ պարզություն։ Վախի փոխարեն՝ սառը հանգստություն։Նա չդիմադրեց։Նա թույլ տվեց նրանց մտածել, որ ծրագիրը հաջողվել է։
Որդին գոհունակությամբ հառաչեց, իսկ հարսը բաց թողեց նրա ձեռքը։Նրանք փոխանակվեցին հայացքներով՝ հաղթանակ։Բայց երբ կինը բացեց աչքերը, նրա հայացքում այլևս անօգնականություն չկար։Միայն լռություն և հաշվարկ։Նա դանդաղ դրեց շիշը սեղանին։
Բաժակը զրնգաց՝ հանգիստ, բայց սպառնալից։
«Գիտե՞ս,- գրեթե քնքշորեն ասաց նա,- եթե ուզում ես ազատվել մեկից…պետք է համոզվես, որ նա ձեզանից ավելի խելացի չէ»։
Որդին գունատվեց։Հարսը մի քայլ հետ գնաց։Եվ կինը կանգնեց՝ հավասարաչափ, վստահ, կարծես ամբողջ ժամանակ սպասում էր այս պահին։Հիմա կանոնները փոխվել էին։Նա գիտեր ճշմարտությունը։Եվ գիտեր, թե ինչպես օգտագործել այն նրանց դեմ։
Երբեմն թույլ համարվողները ամենավտանգավորն են դառնում։
