Նորապսակները որոշել էին վայելել իրենց առաջին ամուսնական գիշերը․ Նրանց մտքով անգամ չէր անցնի, որ այսպիսի բան կպատահի․․․

Կարենը և Մերին ամուսնացան, սակայն նրանք չկարողացան իրենց թույլ տալ մեղրամսի գնալ, այդ իսկ պատ-ճառով նրանք վերադարձան Կարենի հայրական տուն, որպեսզի այնտեղ անցկացնեն, իրենց առաջին ամուս-նական գիշերը։ Առավոտյան Արմենը, Կարենի փոքր եղբայրը, իջավ նախաճաշելու և հարցրեց մորը․

-Կարենը և Մերին դեռ չե՞ն իջել նախաճաշելու

Մայրը պատասխանեց․

-Դեռ ոչ։

Արմենը հարցրեց․

-Գիտես ի՞նչ եմ մտածում մայրիկ։

Մայրը պատասխանեց․

-Ես չեմ ուզում լսել, թե ինչ ես դու մտածում, գնա դպրոց։ Արմենը վերադառնում է տուն ճաշի ժամին և նորից հարցնում․

-Կարենը և Մերին դեռ չե՞ն իջել․

Մայրը պատասխանում է․

-Ոչ։

Արմենը նորից ասում է․

-Գիտես ի՞նչ եմ մտածում մայրիկ։

Մայրը պատասխանում է․

-Կարևոր չի թե դու ինչ ես մտածում։ Կեր քո ճաշը, և նորից գնա դպրոց։ Դպրոցից հետո Արմենը տուն է գալիս և նորից հարցնում․

-Կարենը և Մերին չե՞ն իջել։

Նրա մայրը պատասխանում է․

-Ոչ։

Տղան նորից հարցնում է․

-Գիտես ի՞նչ եմ մտածում մայրիկ։

-Լավ, պատմիր ինձ, ի՞նչ ես դու մտածում,-ճարահատյալ պատասխանեց նրա մայրը։

Արմենը ասաց․

-Երեկ երեկոյան Կարենը եկավ իմ սենյակ, և վազելին խնդրեց, բայց ես մտածում եմ, որ սխալվել եմ և նրան եմ տվել իմ ինքաթիռների համար նախատեսված սոսինձը։