Նոր էի գործից տուն եկել, երբ ստացա հեռախոսիս այդ սարսափելի զանգը ստացա․․․Այդ օրվանից արդեն 4 տարի է անցել, բայց դեռ խելքի չեմ գալիս։Սա րսափելի ող բերգությունից հետո կինը կորցրել է քունը, քնել է միայն երբեմն, մտ քերը թույլ չեն տվել նրան քնել։ Նա դուրս եկավ պատշգամբ և շնչեց գիշերային զով օդը: Այս մշտական մենակությունը քա յքայել է նրան, կյանքը կոր ցրել է իր գույները և նա ապրում էր միայն հիշողությունների մեջ: Կինը անընդհատ մտածում էր իր հեռացած հարազատների մասին և չէր կարողանում հաշտվել դրա հետ:
Նա շարունակում էր հույս ունենալ, որ կարթնանա, և ամեն ինչ կլինի նախկինի պես։Այդ սովորական օրը նա աշխատանքի էր գնալու, պետք է գնար հագուստի նոր հավաքածուի շնորհանդեսին։ Ինան աշխատում էր որպես մոդելավորողի գլխավոր օգնական։ Նրա ընտ անիքը սովոր էր, որ նա հաճախ է հեռանում, ուստի նրանք հանգիստ տարան: Նա միշտ ինչ-որ բան էր բերում իր ճանապարհորդութ յունից:
Երբ նա նվերներով տուն եկավ, տանը ոչ ոքի չգտավ, իսկ հետո նրան զանգեցին ու ասացին, որ դժ բախտ պատահար է եղել՝ ամուսինն ու որդին զո հվել են։Թվում էր, թե ամբողջ աշխարհը փլո ւզվել է։ Սկսվեց նրա անձնական մղ ձավանջը:Երբեմն նա թափառում էր քաղա քում և փնտրում էր իր ընտանիքին՝ ամուսնուն և որդուն, ուզում էր հավատալ, որ նրանք նոր են գնացել և շուտով կվերադառնան: Այդ օրերից մեկում նրան զանգահարեցին և ասացին, որ հաճախորդը պետք է գա և որ նա շտապ պետք է հանդիպի նրան և ներկայացնի պատրաստի մոդելները:
Նա ուղղություն վերցրեց դեպի մետրո:Որոշ ժամանակ նա չէր կարողանում մեքենա վարել։Ինան իջավ և ճանապարհին զննեց բոլորին, ովքեր այնտեղ էին։ Ահա մի երաժիշտ կիթառ է նվագում. Եվ հանկարծ նա տեսավ փոքրիկ տղայի՝ երեխային գրկին: Նա ամուր գրկել էր երեխային և թվում էր, թե նա ոչ ոքի չէր նկատում շուրջը, նա պարզապես կանգնած էր և նայում էր ոչ մի տեղ: Հագուստը թափ թփված էր ու կեղտոտ։ Ինչ-ինչ պատճառներով նա հիշեցրեց իր որդուն, նրա մեջ նման բան կար:
Ինան որոշեց օգնել ամեն կերպ։Նրանց իր պայուսակից ամեն ինչ տալուց հետո նա առաջ շարժվեց: Հետո նա լսեց,որ ինչ-որ մեկը իրեն կանչեց՝ մայրիկ:Կինը դողաց, բայց չշրջվեց, հերիք է այս հորինվածքները, որքան կարելի է երազել այն մասին, ինչ այլևս չկա: Աշխատա նքից վերադառնալուց հետո Ինան կրկին գնաց մետրո՝ կարծես նորից երեխայի հետ տղայի հանդիպելու հույսով, բայց այնտեղ ոչ ոք չկար։Երբ կինը տուն վերադարձավ, տեսավ, որ մայրը խոհանոցում ինչ-որ բան է պատրաստում։
Նա ապրում էր մոտակայքում, բայց որքան էլ Ինան խնդրեց նրան տեղափոխվել, նա չհամաձայնեց, չէր ուզում հեռանալ իր ծանոթ աշխ արհից, իր բնակարանից։
-Ինչպես ես։ Ինչպես անցավ օրդ,- մայրիկը հարցրեց:
-Ինչպես միշտ, այսօր մետրոյում հանդիպեցի երեխային գրկած մի տղայի, շատ խ ղճացի և ամբողջ գումարս տվեցի նրան։
